Portret psychologiczno – pedagogiczny dziecka szkoły podstawowej

1. Portret psychologiczno – pedagogiczny dziecka szkoły podstawowej

2. Etapy rozwoju człowieka w ciągu życia

3. Późne dzieciństwo / Młodszy wiek szkolny To okres trwający od 7 do 10 – 12 r. życia  Stanowi on dla dziecka i jego rodziny rodzaj pomostu między dzieciństwem a adolescencją.

4. Dokonuje się : przekształcenie dotychczasowej aktywności dziecka z głównie spontanicznej i zdominowanej przez zabawę, w system działań sterowanych przez stale zadania, obowiązki i normy społeczne; • dalszy rozwój funkcji psychicznych i integracja umożliwiająca dostosowanie się do nowych sytuacji, zadań i wymagań; • trwałe wejście w nowe środowisko / szkoła staje się instytucją wychowawczą i miejscem spotkań z rówieśnikami/ poza bezpośrednim wpływem rodziców; oznacza to poddanie się innym rodzajom wpływów społecznych, odmiennych od rodzinnych ale często tak samo ważnych; • podjecie nowej roli społecznej – ucznia.

5. Okres ten niesie ze sobą wiele nowych zadań rozwojowych, które dziecko musi zrealizować, aby poradzić sobie z oczekiwaniami rodziców i szkoły.

6. Są to: • wzbogacenie i uporządkowanie posiadanej wiedzy o świecie i o sobie samym , zarówno pod względem opisowym, jak wartościującym i normatywnym. • Opanowanie umiejętności potrzebnych do nabywania i organizowania wiedzy oraz do posługiwania się nią w różnych sytuacjach • Opanowanie czynności czytania i pisania • Wejście w grupę rówieśniczą i znalezienie w niej swojego miejsca

7. Do zadań rozwojowych tego okresu zalicza się także osiąganie autonomii osobistej oraz postaw wobec grupy i instytucji społecznych.

8. Późne dzieciństwo to okres, w którym zgodnie z poglądem Piageta następuje przejście od stadium operacji myślenia przedoperacyjnego do stadium operacji konkretnych. To okres pojawienia się myślenia logicznego, pozwalającego na przeprowadzenie wnioskowania o charakterze przyczynowo – skutkowym. To okres , w którym nieustannie doskonali się rozumienie wzajemnych relacji zachodzących między całością i jej częściami oraz w obrębie układu samych części. Stopniowo też doskonalą się sprawności związane z używaniem pojęć abstrakcyjnych.

9. Wraz ze wzrostem poznawczym wzrasta u dziecka rozumowania moralnego, tj. analizowania i oceniania zdarzeń i sytuacji społecznych. Rozumowanie moralne ma wpływ na zachowanie dziecka; ważny jest więc poziom rozwoju tej sfery zdolności u dziecka.

10. Jeśli dorosły /np. rodzic, nauczyciel/ chce być osobą znaczącą dla dorastającego, a wiec taką, której warto słuchać, szanować jej zasad, przestrzegać jej reguł, liczyć się z jej zdaniem, musi najpierw zaangażować się i zainteresować światem młodego człowieka. Zaangażowanie nie oznacza moralizowania, dawania rad, strofowania, bo wówczas granica między dorosłym a dorastającym staje się nieprzepuszczalna. Oznacza natomiast ,że dorosły będzie słuchał, zadawał pytania, starał się zrozumieć i dawał wskazówki adekwatne do sytuacji i momentu w rozwoju, w którym znajduje się dorastający, a nie tylko zgodnie z tym, jak według niego „powinno być”

11. Aby pomoc nie stała się kolejnym obciążeniem , nie obezwładniała dziecka, nie czyniła go biernym, roszczeniowym odbiorcą, warto pamiętać o złotej zasadzie pomagania, która powinna być dostosowana do: • obciążeń dziecka /im więcej obciążeń, tym więcej pomocy i wsparcia w różnych formach/; • stawianych wymagań / im więcej wymagań, im wyższy ich stopień trudności, tym więcej wsparcia/; • aktualnych kompetencji i możliwości dziecka – potencjału rozwojowego /im wyższy poziom aktualnych kompetencji i możliwości, tym mniejsza pomoc/; • pomoc powinna być „wycofująca się” i to jak najszybciej / ma wzmacniać dziecko w działaniach, a nie zastępować/.

12. Im dziecko jest młodsze, tym bardziej należałoby dbać o równowagę między wymaganiami, obciążeniami, kompetencjami, możliwościami oraz wsparciem. Obserwuj, wymagaj i pomagaj !