100 likes | 338 Views
Piękne kobiety renesansu. Kobiety renesansu cechują się przede wszystkim. - zaokrąglonymi rysami twarzy, w której umiejscowione są duże oczy, które kształtem przypominają migdał, - wąskimi usteczkami i szczupłymi policzkami, - włosami, które są długie, gęste oraz lśniące.
E N D
Kobiety renesansu cechują się przede wszystkim - zaokrąglonymi rysami twarzy, w której umiejscowione są duże oczy, które kształtem przypominają migdał, - wąskimi usteczkami i szczupłymi policzkami, - włosami, które są długie, gęste oraz lśniące
Na obrazach renesansowych obok chrześcijańskich Madonn, artyści zaczęli przedstawiać także portrety innych, współczesnych im kobiet. Wykonywano je głównie na zamówienie, Początkowo ukazywano je z profilu, jak np. uczynił to Sandro Botticelli w obrazie pt.
Jego najsłynniejsze dzieło to obraz „Stworzenie Wenus”. Jest to pełen wdzięku obraz przedstawiający scenę narodzin mitologicznej bogini piękna. Długowłosa, naga i stojąca w ogromnej muszli Wenus zajmuje jego centralne miejsce. Z jej prawej strony stoi Hora - jedna z bogiń pór roku, i podaje jej czerwony płaszcz. Wspomniany obraz Botticelliego doskonale ukazuje renesansowy kanon piękna kobiecego ciała.
Mówiąc o wielkich renesansowych artystach, nie sposób nie wspomnieć o Leonardo da Vincim, który do dnia dzisiejszego jest uznawany za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli tej epoki kulturowej. Na stałe na kartach historii malarstwa wpisały się m.in. jego dwa przepiękne kobiece portrety takie jak:
„Dama z Łasiczką” W obrazie tym da Vinci podkreślił najważniejsze cechy renesansowego ideału kobiety, charakterystyczny owal twarzy, migdałowe oczy o tajemniczym spojrzeniu, delikatne dłonie trzymające zwierzątko itp. Zapatrzona w dal kobieta wydaje się skrywać jakąś tajemnicę. Być może chodzi tutaj o bycie przy nadziei, gdyż łasiczka, czy też gronostaj - jak sądzą inni - w emblematyce oznacza alegorię macierzyństwa. Widać wyraźnie, że modelka z omawianego obrazu myślami jest zupełnie gdzie indziej.
„Mona Lisa” To drugi równie piękny obraz, jest on najsłynniejszym renesansowym symbolem kobiecości. Został namalowany w latach 1503-1506. Na pierwszym planie widzimy postać kobiety w sile wieku, odzianej w ciemną suknię, która może nie jest zbyt urodziwa, ale posiada wszystkie atrybuty ówczesnego kanonu piękna. Jej ciało znajduje się w półobrocie, ręce złożone (jedna dłoń spoczywająca na drugiej), a migdałowe oczy (prawie całkowicie przedstawione za pomocą światła i cienia) cały czas zdają się patrzeć na odbiorcę, nawet gdy ten się przesuwa. Można nawet odnieść wrażenie nieustannego obserwowania. Na twarzy Giocondy widnieje delikatny, tajemniczy, a przy tym troszkę ironiczny uśmiech, który do dnia dzisiejszego intryguje koneserów sztuki.
Kolejnym z przedstawicieli malarzy renesansowych jest Rafael Santi. Jeden z bardziej znanych obrazów tego malarza jest; „Madonna ze szczygłem”. Obraz ten przedstawia Madonnę z Dzieciątkiem Jezus i św. Janem Chrzcicielem. Układ postaci i ich gesty mają symboliczne znaczenie, zwiastujące przyszłe wydarzenia.. Rafael przy malowaniu dzieła zastosował kompozycję z ostrosłupowym układem.