ULTRASON KLAVUZLUĞUNDA OMUZ EKLEMİNİN MR ARTROGRAFİSİ: ROTATOR İNTERVAL

1. ULTRASON KLAVUZLUĞUNDA OMUZ EKLEMİNİN MR ARTROGRAFİSİ: ROTATOR İNTERVAL VE POSTERİOR ENJEKSİYON TEKNİĞİNİN KARŞILAŞTIRILMASI Dr. Hayri OĞUL Atatürk Üniversitesi Tıp Fakültesi Radyoloji AD.

2. GİRİŞ ve AMAÇ • Omuz ekleminin MR artrografisi özellikle labroligamantöz patolojilerde ve rotatorkafın yırtıklarını evrelemede vazgeçilmez bir görüntüleme yöntemidir. • Son yıllarda daha güvenli olması nedeniyle rotatorinterval ve posterior enjeksiyon teknikleri daha fazla kullanılmaktadır. • Bu çalışmanın amacı omuzun MR artrografisi için ultrason klavuzluğunda yapılan iki farklı enjeksiyon tekniğinin etkinliğini, güvenilirliğini ve tolerabilitesiniprospektiv olarak değerlendirilmektir.

3. MATERYAL ve METOD 1 • Çalışmaya 100 olgu dahil edildi. • Prosedurartrografi deneyimi 5 yıldan fazla olan tek bir radolog tarafından gerçekleştirildi. • Posterior teknikte iğne trasesilateraldenmediale iğnenin ucu glenoidkartilajaulaşak tarzda seçildi. • Rotatorinterval tekniğinde iğne trasesimedialdenlaterale iğnenin ucu humerus başına gelecek tarzda seçildi. • Enjeksiyonlar 20 gauge iğne ile gerçekleştirildi. • Gadolinyum 1/200 oranında salinle seyreltildi. • Hastanın yaşına ve kilosuna göre 10-18 ml arası kontrast solüsyonu enjekte edildi.

4. POSTERİOR ENJEKSİYON TEKNİĞİ

5. ROTATOR İNTERVAL ENJEKSİYON TEKNİĞİ

6. MATERYAL ve METOD 2 • İki enjeksiyon tekniği karşılaştırıldı. • Artrografi esnasında ve sonrasında hastanın hissetiği rahatsızlık VAS ağrı skoru ile ölçüldü. • MR görüntüleme ile kapsül dışına sızan konrast madde miktarı ve lokalizasyonu belirlendi. • Enjeksiyon için yapılan girişimlerin sayısı ölçüldü. • Kontrast madde ekstravazasyonlarınındiagnostik kalite üzerindeki etkisi ve prosedur zamanları değerlendirildi.

7. BULGULAR • Prosedur esnasında ve sonrasında hastaların hissettiği ağrı (p=0.915), enjeksiyon denemesinin skoru (p=0.182) ve prosedur zamanlarına (p=0.401) göre posterior ve rotatorinterval enjeksiyon grupları arasında istatistiki olarak anlamlı bir fark bulunmadı. • Rotatorintervalinjeksiyon tekniğinde kontrast madde ekstravazasyon oranı postreior yaklaşıma göre anlamlı olarak daha yüksekti (p<0.05).

9. MİNİMAL ORTA DERECEDE YOĞUN

10. TARTIŞMA 1 • Hastanın ve radyoloğun radyasyon maruziyeti ve ayrıca iyotlu kontrast maddenin sinovyaltoksisitesiartrografi için flouroskopi kullanımını sınırlarken, klinik olarak önemli stabilizan yapıların zarar görme ihtimali klasik yaklaşım olan anteroinferior tekniği de sınırlandırmıştır.

11. TARTIŞMA 2 • Artrografi için enjeksiyon klavuzluğunda US kullanımı tekniğin başarısını arttırdığı gibi hastayı radyasyon maruziyetinden de korumaktadır. • Posterior ve rotatorinterval yaklaşımlarda iğne trasesi boyunca önemli stabilizan yapıların olmaması tekniği daha güvenli kılar.

12. TARTIŞMA 3 • Rotatorinterval tekniğinde iğne trasesi boyunca subakromial-subdeltoidbursanın uzanıyor olması enjeksiyonun yanlışlıkla bu anatomik oluşumlara yapılmasıyla sonuçlanabilir ve bu durum da tanısal yanılgılara neden olabilir.

13. TARTIŞMA 4 • Rotatorinterval yaklaşımında korakoidproçesinelongasyonu ve angulasyonu gibi anatomik varyasyonları iğnenin sonografik görüntü alanında manuplasyon yeteneğini sınırlandıracağından tekniğin başarısını düşürmektedir.

16. TARTIŞMA 5 • Posterior enjeksiyon tekniğinde iğnenin eklem mesafesinde kat ettiği mesafenin daha uzun olması rotatorinterval yaklaşımına göre ekstravazasyon oranlarının daha az olmasını açıklayabilir.

18. SONUÇ • Bizim sonuçlarımız gösterdi; • Her iki enjeksiyon tekniği (posterior ve rotatrointerval) omuz eklemi artrografisi için başarılı şekilde uygulanabilir ve hastalar tarafından iyi tolere edilir. • Posterior enjeksiyon tekniği rotatorinterval tekniğine göre uygulaması daha kolaydır ve daha az ekstravazasyon oranları ile daha başarılı bir yöntemdir.

19. TEŞEKKÜRLER