Nadmierny wzrost populacji kormorana czarnego i jego wpływ na ichtiofaunę

1. Nadmierny wzrost populacji kormorana czarnego i jego wpływ na ichtiofaunę Tomasz MichałowskiUrząd Marszałkowski Województwa ZachodniopomorskiegoWydział Rolnictwa i Rybactwa

2. Charakterystyka biologiczna kormorana czarnego i jego występowanie

3. Kormoran czarny (Phalacrocorax carbo) jest dużym rybożernym ptakiem z rodziny kormoranowatych charakteryzującym się globalnym rozprzestrzenieniem. Nie występuje jedynie w Ameryce Południowej i na Antarktydzie. Wyróżnia się 7 podgatunków kormorana czarnego, z czego w Europie bytują dwa: Phalacrocorax carbo carbo występujący głównie na Wyspach Brytyjskich i w Skandynawii oraz Phalacrocorax carbo sinensis zamieszkujący kontynentalną Europę. Jest to gatunek plastyczny, który znakomicie przystosowuje się do różnych warunków środowiska i doskonale radzi sobie polując nawet w wodach silnie zeutrofizowanych o małej przezroczystości wody.

4. Dorosły osobnik kormorana czarnego osiąga długość ciała około 90 cm i masę od 1,6 do 2,5 kg. Rozpiętość skrzydeł u tego gatunku wynosi około 130 – 140 cm. Ptaki te bez względu na płeć mają jednakowe ubarwienie czarne z brązowym odcieniem i zielonkawym połyskiem, zielone oczy, jasnobrązowy dziób i czarne nogi. Na przełomie zimy i wiosny wokół szyi pojawiają się u nich białe piórka, które zanikają w lecie. Samica raz w roku znosi 3-4 jaja, które są wysiadywane przez oboje rodziców przez 23-24 dni. Pisklęta opuszczają gniazdo po 30 dniach.

6. Kormoran doskonale pływa i nurkuje na znaczną głębokość (nawet do 8 metrów). Ptaki te mogą pozostawać pod wodą około pół minuty. Są do tego znakomicie przystosowane. Ich sylwetka jest wydłużona, opływowa, nogi umieszczone w tylnej części korpusu mają błony między palcami. Źrenice oczu pod wodą znacznie się rozszerzają, co pozwala kormoranom dobrze widzieć nawet przy niewielkim oświetleniu. Haczykowato zakończony dziób nie pozwala pochwyconej ofierze się uwolnić. Ponieważ ich gruczoł kuprowy nie wytwarza ochronnego tłuszczu, po każdym nurkowaniu muszą długo suszyć pióra i w tym celu przybierają charakterystyczną pozę z rozpostartymi skrzydłami.

8. Rozmieszczenie kolonii lęgowych kormorana czarnego na terenie Europy - 2005 r.

9. Wielkość populacji par lęgowych kormoranów czarnych w rejonie Morza Bałtyckiego – 2006 r.

10. Zmiany liczebności kormoranów w różnych częściach Morza Bałtyckiego w latach 1980-2009 Rozwój populacji kormorana w zachodniej części Morza Bałtyckiego

11. Rozwój populacji kormorana w centralnej części Morza Bałtyckiego

12. Rozwój populacji kormorana we wschodniej i północnej części Morza Bałtyckiego

13. Liczebność i występowanie kormorana czarnego w Polsce • Udokumentowana historia występowania kormorana czarnego w Polsce sięga okresu sprzed I Wojny Światowej, kiedy to na 3 – 4 stanowiskach lęgowych notowano około 150 gniazd. • Późniejsze obserwacje: • 1959 r. – 7 kolonii i 1800 gniazd, • 1973 r. – 8 kolonii i 1200 gniazd (w roku tym wprowadzono w Polsce prawną ochronę kormorana), • 1981 r. – 9 kolonii i około 1500 gniazd, • 1988 r. – 23 kolonii i ponad 5000 gniazd, • 1992 r. – 32 kolonii i 8260 gniazd. • Obecnie populację kormorana w Polsce szacuje się na ponad 50 000 osobników.

14. Największa kolonia kormoranów w Polsce znajduje się na Mierzei Wiślanej w okolicach Kątów Rybackich i w chwili obecnej szacowana jest na ok. 11,5 tys. par. W 1957 roku utworzono tam rezerwat, początkowo o powierzchni 4,13 ha, z czasem rozszerzony do 102,5 ha. Głównym celem była ochrona koloni lęgowej kormoranów i czapli siwych. Z końcem lat sześćdziesiątych gniazdowało tam ok. 147 par kormoranów. W 2007 roku przeprowadzono badania, które wykazały ok. 11 tys. gniazd kormoranów, czyniąc to miejsce największym skupiskiem tych ptaków w Europie.

15. Rozwój kolonii kormoranów w Kątach Rybackich

16. Poza Kątami Rybackimi największe skupiska tego gatunku występują na Pojezierzu Mazurskim (od 2005 r. liczba gniazdujących par wzrosła o 55%), Pomorzu Zachodnim oraz w okolicach największych zbiorników wodnych m.in.: Zbiornik Włocławski, Zbiornik Jeziorsko i Zalew Koronowski. W Polsce kormorany przebywają w okresie lęgowym, od kwietnia do października, na zimę odlatując na zachód Europy. Jednak w ostatnich latach ciepłe zimy sprawiały, że wiele akwenów nie pokryła warstwa lodu i ptaki te zaczęły bytować na większych zbiornikach wodnych cały rok. Zjawisko to szczególnie widoczne jest na Pomorzu Zachodnim, gdzie kormorany zdecydowanie w ostatnich latach zwiększyły swoją liczebność.

17. Głównymi miejscami bytowania kormoranów czarnych na Pomorzu Zachodnim są m.in.: Zatoka Pomorska, Zalew Szczeciński z Deltą Świny (wyspa Uznam), Zalew Kamieński, jezioro Dąbie, jezioro Miedwie, odstojniki Zakładów Chemicznych „Police”, obszar Międzyodrza (rzeka Odra Wschodnia, Zachodnia i Regalica), Rozlewisko Kostrzyneckie, Bielinek (zbiornik po wyrobisku żwiru), rzeka Ina, rzeka Dziwna, stawy rybne w Dzwonowie oraz większe jeziora Pojezierza Drawskiego i Wałeckiego. Dotychczasowe badania i uzyskane dane dotyczące liczebności kormoranów na Pomorzu Zachodnim do chwili obecnej są fragmentaryczne. Jedynie dostępne opublikowane dane za lata 2002–2004 zostały opracowane przez Zachodniopomorskie Towarzystwo Ornitologiczne (obecnie Zachodniopomorskie Towarzystwo Przyrodnicze), ale są to liczenia szacunkowe i mają one charakter tylko orientacyjny.

18. Szacunkowa liczebność kormoranów czarnych na Pomorzu Zachodnim Kormorany były uwzględniane w corocznych wynikach liczeń w ramach programu „Ptaki wodno-błotne na Pomorzu Zachodnim”.

19. Według raportu z 2008 r. autorstwa dr inż. Szymona Bzomy z MIR w Gdyni (liczenia prowadzono w obrębie wysp Mielino i Uznam, bezpośrednio nad Kanałem Piastowskim) w Świnoujściu najwięcej kormoranów stwierdzono zimą – w styczniu 2006 roku (ponad 10 tys. osobników) i w styczniu 2007 roku (ponad 7 tys. osobników). Wysokie liczebności utrzymują się corocznie od września do marca. Pozostały okres roku (od kwietnia do sierpnia) to sezon lęgowy, gdy ptaki przemieszczają się z noclegowisk do kolonii.

20. Dzienna racja pokarmowa kormorana wg różnych danych literaturowych Dzienne średnie spożycie ryb przez kormorany wynosi: • wg Keller (1997) - 273 g ; • wg Marion (1997) - 400 g ; • wg Noordhuis i in. (1997) - 146-700 g ; • wg Rae (1969) - 425-700 g ; • wg Mellin i Mirowska-Ibron (1994) - 350-420 g ; • wg Feltham i Davies (1997) - 318 g . Natomiast zapotrzebowanie pokarmowe piskląt wynosi 250 g w kwietniu i maju, 300 g w czerwcu oraz 350 g w lipcu i sierpniu (van Dam i in. 1995).

21. Wielkość spożycia ryb przez kormorany Na podstawie obserwacji różnych autorów przyjęto: • kormoran niegniazdujący zjada 0,350 kg/dzień x 200 dni = 70 kg; • para kormoranów z młodymi zjada [2 szt. (140 dni bez karmienia młodych x 0,350 kg/dzień) + 2 szt. (60 dni karmienia x 0,650 kg/dzień) + 2,2 szt. (95 dni samodzielnego żerowania x 0,350 kg/ha)] = 249 kg.

22. Wielkość ryb spożywanych przez kormorany Keller i Visser (1999) podają ogólnie, że długość ryb wyławianych przez kormorany mieści się między 5 a 50 cm, a Wziątek i Martyniak w opracowaniu dotyczącym Zalewu Koronowskiego stwierdzają, że większość ofiar stanowiły ryby o długości ciała nieprzekraczającej 20 cm. Wielkość ofiar kormoranów w jeziorach według różnych autorów (za Krzywosz 2008)

23. Ofiary kormoranów – zawartość żołądków

24. Szacowana presja kormoranów na ryby W 2007 r. oszacowano, że kormorany bytujące na jeziorach w Polsce zjadły: (9800 par z młodymi x 249 kg) + (6533 szt. niegniazdujących x 70 kg) = 2897,5 ton ryb, a krajowa powierzchnia jezior użytkowanych rybacko wynosi 270000 ha. W 2007 r. kormorany żerujące na jeziorach zjadały średnio 10,7 kg z ha, a jeden statystyczny kormoran przypadał na 5,7 ha. W rejonach większej koncentracji kormoranów ich presja na jeziora jest znacznie większa.

25. Wpływ kormoranów na ichtiofaunę jezior W okresie ostatniego czterdziestolecia rosnącej ilości kormoranów towarzyszył spadek jeziorowych połowów rybackich, na który miały również wpływ rosnące połowy wędkarskie i postępująca eutrofizacja wód oraz coraz bardziej aktywne kłusownictwo. Rybackie połowy ryb i wielkość populacji kormoranów na jeziorach Polski w latach 1968-2007 (za Krzywosz 2008).

26. Procentowy udział głównych gatunków jeziorowych w połowach poszczególnych grup łowiących na jeziorach. Udział głównych gatunków ryb w jeziorowych połowach wędkarskich i rybackich (Wołos i inni 2005) oraz w diecie kormorana (w %) (Wziątek 2002).

27. Ilość i struktura gatunkowa ryb zjadanych przez kormorany przebywające w Zatoce Pomorskiej, Zalewie Szczecińskim i jeziorze Dąbie (wg. Bzomy) • Badania nad składem pokarmu kormoranów w rejonie Zatoki Pomorskiej i Zalewu Szczecińskiego nigdy wcześniej nie miały miejsca. Szczególne ważna jest ocena wpływu kormoranów na gatunki ryb o dużym znaczeniu dla rybactwa (gł. węgorz, sandacz czy dorsz) – gdyż kormorany są często oskarżane o destrukcyjny wpływ na gospodarkę rybacką. • W pokarmie nielęgowych kormoranów nocujących w okolicach Świnoujścia najliczniejszą ofiarą jest jazgarz. W większości prób stanowi on ponad 50% wszystkich zidentyfikowanych ofiar, a znajdowany był w 85% wszystkich wypluwek. Ponieważ jednak jazgarz jest drobną rybą, jego udział wagowy będzie niższy, niemniej pozostanie głównym komponentem pokarmu kormoranów z rejonu Zatoki Pomorskiej i Zalewu Szczecińskiego. Liczebnie na drugim miejscu plasuje się ciernik, liczny w pierwszej połowie 2006r. oraz w maju, wrześniu i październiku 2007 .

28. Z ryb mających znaczenie gospodarcze najliczniej znajdowana była płoć (340 – 2,5%), dalej stornia (256 – 2%) i sandacz (168 – 1% ogółu ofiar). Ogólny obraz składu pokarmu charakteryzuje przewaga ryb słodkowodnych. Średnia liczba ofiar z poszczególnych taksonów przypadająca na jedną wypluwkę w próbach zebranych na wyspie Mielino w poszczególnych miesiącach lat: 2006 i 2007 wg Bzoma (2008).

29. Udział procentowy poszczególnych ofiar w próbach zebranych na wyspie Mielino w poszczególnych miesiącach 2006 i 2007 r. (wg Bzoma 2008).

30. Łączna biomasa ryb zjadanych przez kormorany w rejonie Zatoki Pomorskiej i Zalewu Szczecińskiego w poszczególnych miesiącach 2006 i 2007 r., dane dla kolonii lęgowych innych niż wyspa Mielino dostępne tylko dla roku 2006 (wg Bzoma 2008).

31. Populacje lęgowe kormoranów w województwie zachodniopomorskim nie są jeszcze dokładnie policzone, a dane dotyczące liczebności opracowane przez ornitologów mają charakter szacunkowy i metodycznie obejmują liczenia tylko osobników zimujących lub odpoczywających podczas przelotów. W celu oszacowania ilości lęgowisk tego ptaka potrzebne jest inne podejście metodyczne. Konieczne są dalsze badania (monitoring), które umożliwią opisanie zmian ilościowych i jakościowych zachodzących na opisywanym obszarze. • Badania dotyczące składu pokarmu kormoranów często są mało obiektywne i mają charakter informacyjny tylko na danym obszarze w określonym czasie. Nie należy przyrównywać składu diety i uogólniać do innych terenów, ponieważ kormoran czarny odżywia się rybami najłatwiej w danym zbiorniku dostępnymi.

32. Z badań Gwiazdy (2002) wynika, że w wodach eutroficznych kormorany najczęściej wyławiają płocie, małe leszcze, okonie, jazgarze i sandacze. W jeziorach mazurskich w skład jego diety, związanej ściśle z ichtiofauną danego jeziora, wchodzą: płoć 22,8 - 40,8 %, leszcz 12,2-23,0%, węgorz 19,9-23,2%, okoń 0,5- 8,6%, lin 22,0-24,9%, szczupak 5,0 - 7,6%, inne gatunki 0,1 - 4,3 %. • Na wybrzeżu norweskim kormoran żywi się niemal wyłącznie występującym tam gromadnikiem, w Danii głównie śledziami, w Irlandii łososiami. W rzekach Szwajcarii kormorany jedzą głównie lipienie, a w słodkich wodach Europy Środkowej – płocie i jazgarze.

33. Kormoran czarny w Brandenburgii (Niemcy) Populacja lęgowa w Brandenburgii ze 140 osobników w 1990 r. wzrosła do poziomu 5200 osobników dorosłych w roku 2006. Do tego dochodzą osobniki młodociane oraz pisklęta, co sprawia, że populacja kormorana czarnego w Brandenburgii szacowana jest na 10-15 tys. osobników. W całych Niemczech populacja lęgowa szacowana jest na około 40 tys. dorosłych ptaków, natomiast populacja tego gatunku na około 130 tys. osobników. Przeprowadzone w Brandenburgii przez Instytut Rybactwa Śródlądowego e.V. Poczdam-Sacrow (lata 2005-2006) badania żerowania kormoranów w rzekach i jeziorach wykazały, że w ich pokarmie średni udział węgorza stanowił ok. 13 %. Rocznie z rzek i jezior Brandenburgii kormorany wyławiają około 100 ton węgorza(Brämick i Fladung 2006, Knösche i in. 2005).

35. Straty rybackie spowodowane okaleczaniem ryb • Kormorany czarne powodują także okaleczanie ciała (uszkodzenia) ryb, które są przyczyną dodatkowych infekcji bakteryjnych i grzybiczych, a w konsekwencji, jeśli są rozległe - prowadzą do śnięć. Dzieje się to szczególnie w przypadku, gdy rybie udaje się uciec lub jeśli ofiara jest za duża aby ją kormoran mógł przełknąć.

36. Przyczyny niechęci do kormoranów są różne i nie dotyczą tylko strat rybackich, ale zniszczeń w drzewostanie. Lasy zasiedlane przez mnożące się w niebywałym tempie ptaki zamieniają się w cmentarzyska drzew. Szczególnie na zamieranie narażone są drzewa iglaste, na których kormorany budują dużo gniazd i regularnie pokrywane są guanem. Drzewa liściaste są bardziej odporne, a najbardziej odporna na odchody kormoranów (a w konsekwencji na zamieranie) jest lipa.

37. Zniszczenia w drzewostanie spowodowane bytowaniem kolonii kormoranów

39. Czynniki wpływające na wzrost populacji kormoranów czarnych w ostatnich latach w Polsce • polepszenie stanu środowiska i eliminacja DDT (Dichlorodifenylotrichloroetan) sprawiły, że kormorany odchowują wszystkie młode z miotu – preparat DDT sprawiał, że skorupki jaj były zbyt miękkie, by mogły się z nich wykluć pisklęta; • wzrost liczby ryb karpiowatych (na skutek użyźnienia jezior przez spływy powierzchniowe wód); • ciepłe zimy zniechęcają te ptaki do odlotów na południe Europy, dlatego też coraz więcej kormoranów zimuje Polsce. • wzrost przeprowadzanych w akwenach zarybień cennymi gatunkami ryb m.in. sieją, sielawą, sandaczem – np. w składzie badanego pokarmu kormoranów żerujących w okolicach jeziora Bytyń Wielki na Pojezierzy Wałeckim koregonidy stanowiły do 40 % zjedzonych osobników ryb. • ochrona gatunkowa.

40. Status ochronny kormoranaczarnego

41. Regulacje prawne dotyczące kormoranów • dyrektywa Rady 79/409/EWG w sprawie ochrony dzikich ptakówz 2 kwietnia 1979 r. – tzw. dyrektywa „ptasia” ; • dyrektywa Rady 92/43/EWG w sprawie ochrony siedlisk naturalnych oraz dzikiej fauny i flory z 21 maja 1992 r. – tzw. dyrektywa „siedliskowa” ; • konwencja z dnia 19 września 1979 r. o ochronie gatunków dzikiej flory i fauny europejskiej oraz ich siedlisk; • ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2009 r. Nr 151, poz. 1220 ze zm.); • rozporządzenie Ministra Środowiska z 12 października 2011 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz. U. Nr 237, poz. 1419).

42. Podjęte środki ochrony gatunkowej kormorana czarnego na podstawie w/w aktów prawnych spowodowały niewspółmierny wzrost populacji, które obecnie osiedlają się już daleko poza swoimi tradycyjnymi obszarami gniazdowania, gdzie nigdy wcześniej nie występowały. Tak duża ich liczebność spowodowała bezpośrednie skutki dla lokalnej populacji ryb i rybołówstwa w wielu regionach Polski i Unii Europejskiej, przez co obecność kormoranów stała się ogólnoeuropejskim problemem. Podgatunek Phalacrocprax carbo sinensis („kormoran lądowy”) początkowo uwzględniony był w załączniku I na liście gatunków ptaków, które podlegają specjalnym środkom ochrony. Jednakże w 1997 r. został on skreślony z tej listy, ponieważ wielkość populacji tego podgatunku utrzymywała się na korzystnym poziomie.

43. Gatunek ten nie znajduje się na zamieszczonej w dyrektywie o ochronie ptaków liście gatunków, na które można polować (załączniki II.1 oraz II.2), nie zezwala się na prowadzenie regularnych polowań. Osobniki te podlegają, podobnie jak wszystkie inne występujące naturalnie gatunki, prawie całkowitej ochronie poprzez zakaz celowego chwytania lub zabijania, uszkadzania bądź niszczenia gniazd i jaj oraz zakłócania w szczególności w okresie lęgowym. Jednakże zgodnie z dyrektywą o ochronie ptaków (art. 9 ust. 1) państwa członkowskie mogą odstąpić od tych ścisłych środków ochronnych „w celu zapobiegania poważnym szkodom w odniesieniu do zbóż, inwentarza żywego, lasów, rybołówstwa i wody” lub „w celu ochrony flory i fauny”, o ile nie istnieją inne zadowalające rozwiązania.

44. Dla zatwierdzenia takiego odstępstwa konieczne jest przedłożenie niepodważalnych dowodów, że istnieje zagrożenie wystąpieniem „znacznych szkód”. Pojęcie „znacznych szkód” spowodowanych przez gatunek ptaków jest w praktyce interpretowane w zróżnicowany sposób i z tego względu konieczne jest przyjęcie wyraźnej definicji. W ten sposób państwa członkowskie oraz ich jednostki samorządowe i regiony są właściwe do zatwierdzenia lokalnych lub regionalnych środków służących ograniczeniu szkód powodowanych przez kormorany.

45. W związku z brakiem dotychczasowej koordynacji działań na szczeblu wspólnotowym oraz braku harmonizacji prawa krajowego w tej dziedzinie Parlament Europejski wydał w dniu 4 grudnia 2008 r. rezolucję w sprawie opracowania europejskiego planu zarządzania populacją kormoranów w celu ograniczenia coraz większych szkód wyrządzanych przez kormorany w zasobach rybnych, rybołówstwie i akwakulturze.

46. Status ochronny kormorana czarnego w Polsce Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Środowiska w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt , kormoran czarny jest objęty ochroną gatunkową częściową. Na podstawie art. 56 ust. 2 pkt. 1 ustawy o ochronie przyrody Dyrektor Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska na obszarze swojego działania może zezwolić w stosunku do zwierząt objętych ochroną częściową na czynności podlegające zakazom, m.in. na chwytanie, zabijanie, niszczenie gniazd, jeśli wynikają z potrzeby ochrony innych dziko występujących gatunków roślin, zwierząt, grzybów i ochrony siedlisk przyrodniczych, oraz wynikają z konieczności ograniczenia poważnych szkód w gospodarce, w szczególności rolnej, leśnej lub rybackiej, w przypadku braku rozwiązań alternatywnych i jeżeli nie spowoduje to zagrożenia dla dziko występujących populacji chronionych gatunków roślin, zwierząt lub grzybów.

47. Zmiany legislacyjne w statusie ochronnym kormorana czarnego w Polsce • W porównaniu do poprzednio obowiązującego rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 28 września 2004 r. w sprawie gatunków dziko występujących zwierząt objętych ochronąkormoran czarny (Phalacrocorax carbo) pozostał bez zmian gatunkiem objętym ochroną częściową. Dotychczas kormoran czarny na terenie stawów rybnych uznanych za obręby hodowlane nie był objęty ochroną gatunkową. W nowym rozporządzeniu zmieniono zapis poprzez wykreślenie wyrazów „z wyjątkiem występujących na terenie stawów rybnych uznanych za obręby hodowlane”. Zgodnie z wprowadzoną zmianą tylko właściwy regionalny dyrektor ochrony środowiska może wydać zezwolenie na czynności zakazane w stosunku do tego gatunku, czyli na odstrzał na terenie obrębów hodowlanych i poza nimi w uzasadnionych przypadkach np. dużych szkód wyrządzanych w gospodarce rybackiej.

48. Metody ograniczające liczebność kormoranów Ogólnie metody ograniczające liczebność kormoranów na danym obszarze można podzielić na przyżyciowe i letalne. Do metod przyżyciowych zaliczamy: • odstraszanie przy pomocy materiałów pirotechnicznych np. za pomocą petard, • odstraszanie za pomocą armatek gazowych, • wypłaszanie za pomocą tzw. „strachów na wróble”, • wypłaszanie za pomocą luster, • wypłaszanie za pomocą laserów, • lokalne odstraszanie w ciągu dnia i nocy do 20 km od hodowli ryb, • rozpinanie siatek nad stawami w celu zapobiegania próbom żerowania.

49. Do metod letalnych zaliczamy: • odstrzał w celu regulacji populacji osobników dorosłych na danym obszarze, • oliwienie jaj, • zamiana jaj na atrapy, • wybieranie i niszczenie jaj, • niszczenie lęgów, • niszczenie gniazd.

50. Sposoby regulacji populacji kormorana w innych krajach europejskich • Austria - kormorany mogą być straszone i odstrzeliwane bez określonego limitu. Jednak odstrzał może być prowadzony tylko przez ludzi posiadających licencje myśliwskie. Generalnie regulacje te zależą od określonego czasu i miejsca gdzie są przeprowadzane. Nadrzędnym celem jest ochrona endemicznych gatunków z rodziny łososiowatych, jak również innych wrażliwych gatunków ryb, zapobieganie zakładaniu nowych kolonii kormoranów wzdłuż brzegów małych rzek i ograniczenie w wywieraniu presji na populacje ryb. • Belgia - każdy region kraju ma odrębne regulacje. Z uwagi, iż rybactwo stanowi ważną gałąź gospodarki to wszystkie szkody jakie są ponoszone na skutek drapieżnictwa ze strony kormoranów są rekompensowane finansowo. General Inspektor of the Division of Nature and Forest może wydać specjalne pozwolenia na odstrzał ptaków tylko jeżeli ich ilość ma negatywne oddziaływanie na zasoby rybackie. Ilość wydawanych pozwoleń jest ściśle regulowana ilością odstrzelonych ptaków.