Krzysztof Kieślowski

1. Krzysztof Kieślowski Życie i twórczość reżysera

2. Notka biograficzna Krzysztof Kieślowski urodził się 27 czerwca 1941 roku w Warszawie. Ojciec, Roman, był inżynierem budownictwa, a matka, Barbara - urzędniczką. Swoje dzieciństwo spędził na nieustannych przeprowadzkach. Bywało, iż w ciągu roku uczęszczał do kilku szkół. Ciągłe zmiany miejsca pobytu powodowane były zmianami sanatoriów, w których leczył się na gruźlicę jego ojciec. „Pochodzę z bardzo przeciętnej rodziny. Moja matka była urzędniczką, a ojciec inżynierem i pracował w budownictwie. Swoich dziadków nigdy nie poznałem. Właściwie nie mam żadnych korzeni. (...) Miałem 16 lat, kiedy zmarł mój ojciec. Zmarł na gruźlicę. Chorował przez 20 lat i przypuszczam, że nie chciał dalej żyć. Nie mógł pracować, dać tego, co powinien dać rodzinie i miał na pewno poczucie, że nie zrealizował się w sprawach zawodowych, uczuciowych, rodzinnych. Nie rozmawiałem z nim o tym, ale jestem pewien, że tak było. Kiedy zmarł - płakałem. Wcześniej - czasem się go wstydziłem. Był bardzo mądrym człowiekiem, ale bardzo mało z tej mądrości mogłem skorzystać. Byłem za głupi, za młody, za lekkomyślny albo za naiwny. Dopiero teraz mogę zrozumieć, co naprawdę niektóre jego posunięcia czy słowa znaczyły. (...) Mama miała 67 lat, kiedy umarła w samochodzie, który prowadził mój przyjaciel, w 1981 roku. (...) Miałem fantastycznych rodziców. Tyle tylko, że nie mogłem ich docenić wtedy, kiedy powinienem (...) O tysiącach rzeczy z nimi nie porozmawiałem. Już nigdy się ich nie dowiem.”

3. Od 1957 do 1962 r. Kieślowski uczył się w Państwowym Liceum Techniki Teatralnej w Warszawie. W czasie tych kilku lat zakochał się w scenie, prawie codziennie uczęszczał na przedstawienia do teatrów Ateneum, Współczesnego i Dramatycznego. Po latach pobyt w liceum stał się dla niego inspiracją do zrealizowania filmu "Personel" (1975). Miłość do teatru spowodowała, iż postanowił zostać reżyserem teatralnym. Na kierunek ten jednak przyjmowano tylko absolwentów innych studiów wyższych. Kieślowski postanowił więc zdawać na reżyserię filmową. Do Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej i Filmowej w Łodzi dostał się dopiero za trzecim razem, w 1964 r. W czasie przymusowej przerwy w nauce, między liceum i studiami, zajmował się nauczaniem rysunku, był referentem kulturalnym oraz garderobianym w Teatrze Polskim, gdzie pomagał aktorom tej miary co Tadeusz Łomnicki, Zbigniew Zapasiewicz, czy Aleksander Bardini.

4. W "Filmówce" Kieślowski uczył się do 1968 r. W tym czasie zrealizował szereg etiud fabularnych i dokumentalnych, m.in. "Tramwaj" (1966) i "Koncert życzeń" (1967). 5 lutego 1970 r. uzyskał dyplom magistra sztuki za pracę teoretyczną napisaną pod kierunkiem Jerzego Bossaka -"Film dokumentalny a rzeczywistość" oraz za dwa filmy dokumentalne: "Zdjęcie" (1968) i "Z miasta Łodzi" (1969), zrealizowane pod opieką Kazimierza Karabasza. "Zdjęcie" jest także debiutem telewizyjnym Kieślowskiego, "Z miasta Łodzi" natomiast - jego pierwszym filmem zrealizowanym w Wytwórni Filmów Dokumentalnych w Warszawie, w której pracował od 1969 do 1983 r.. Wyreżyserował tam wiele głośnych dokumentów, m.in., "Przed rajdem" (1971), "Robotnicy'71: Nic o nas bez nas" (1972), "Życiorys" (1975), "Z punktu widzenia nocnego portiera" (1977) oraz "Siedem kobiet w różnym wieku" (1978). W 1971 r. Kieślowski został członkiem Stowarzyszenia Filmowców Polskich, w którym w latach 1978 - 1981 pełnił funkcję wiceprezesa. Od roku 1974 aż do śmierci, należał do Zespołu Filmowego "Tor", którego kierownikiem był najpierw Stanisław Różewicz, a od 1979 r. - Krzysztof Zanussi. W zespole tym Kieślowski zrealizował swój debiut fabularny - telewizyjny film "Personel" (1975) oraz pełnometrażowy film kinowy - "Blizna" (1976), a także jedno z najwybitniejszych dzieł nurtu tzw. "kina moralnego niepokoju" - "Amator" (1979). W latach 70. Kieślowski rozpoczął stałą współpracę z Telewizją Polską i realizował dla niej zarówno dokumenty, jak i widowiska teatralne (m.in. "Dwoje na huśtawce" w 1977 r. i "Kartotekę" w 1979). W 1978 r. zadebiutował jako reżyser teatralny w Teatrze Starym w Krakowie sztuką według własnego scenariusza opartego na wcześniejszym dokumencie - "Życiorys".

5. W 1982 r. Hanna Krall, z którą Kieślowski współpracował przy scenariuszu filmu "Krótki dzień pracy" (1981) opartym na jej reportażu, zapoznała reżysera z prawnikiem Krzysztofem Piesiewiczem. W ten sposób rozpoczęła się ich przyjaźń oraz współpraca. Realizują razem film BEZ KOŃCA, a potem także razem wszystkie następne. Uznanie międzynarodowe przynosi mu KRÓTKI FILM O ZABIJANIU i KRÓTKI FILM O MIŁOŚCI (1988), wchodzące w skład cyklu DEKALOG. Od 1991 (PODWÓJNE ŻYCIE WERONIKI) Kieślowski realizuje swoje filmy w koprodukcji polsko-francuskiej, od 1993 u znanego producenta francuskiego Marina Karmitza. Po zrealizowaniu cyklu TRZY KOLORY (1993-94) ogłasza, że wycofuje się z realizowania filmów. W ostatnich miesiącach życia przygotowuje z Piesiewiczem scenariusze filmowego tryptyku: "Raj", "Czyściec", "Piekło".

6. W latach 1978-81 Krzysztof Kieślowski był wiceprezesem Stowarzyszenia Filmowców Polskich. Zajmował się także pracą pedagogiczną, m.in. na uczelniach filmowych w Berlinie Zachodnim, Helsinkach, Łodzi, Katowicach oraz w Szwajcarii.Krzysztof Kieślowski jest laureatem wielu nagród za twórczość dokumentalną i fabularną - m.in. Grand Prix na MFF w Mannheim za PERSONEL (1975), Złotego Medalu na MFF w Moskwie za AMATORA, Złotego Lwa na festiwalu w Wenecji za TRZY KOLORY: NIEBIESKI, Srebrnego Niedźwiedzia na MFF w Berlinie za TRZY KOLORY: BIAŁY. W 1976 otrzymał nagrodę "Drożdże" tygodnika "Polityka". W 1985 na 15. LUBUSKIM LECIE FILMOWYM w Łagowie Kieślowski otrzymał nagrodę za całokształt twórczości filmowej. W 1990 został honorowym członkiem Brytyjskiego Instytutu Filmowego za "wybitny wkład do kultury ruchomego obrazu". W 1993 otrzymał Order Literatury i Sztuki ministra kultury Francji, w 1994 - duńską Nagrodę im. C.J. Soninga za wkład w rozwój sztuki filmowej i europejskiej kultury.

7. W 1994 Kieślowski był nominowany do Oscara za reżyserię TRZY KOLORY: CZERWONY. Kieślowski prowadził także działalność pedagogiczną. Wykładał reżyserię i scenopisarstwo na uczelniach w Katowicach (1979-82), Berlinie Zachodnim (1984), Helsinkach (1988) oraz w Szwajcarii (1985, 1988, 1992) i Łodzi (1993-96). W 1990 roku został honorowym członkiem Brytyjskiego Instytutu Filmowego za "wybitny twórczy wkład do kultury ruchomego obrazu". W 1995 został członkiem Akademii Filmowej w USA. W 1994 r. zapowiedział, że nie będzie już realizował filmów. W 1996 otrzymał Europejską Nagrodę Mediów (Girona). Jest laureatem Felixa - nagrody Europejskiej Akademii Filmowej, Zmarł 13 marca 1996r. w Warszawie, po operacji serca, na które cierpiał od wielu lat. Od 2000 roku jego imię nosi Wydział Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach.

8. Krzysztof Kieślowski na planie filmu „Przypadek” Krzysztof Kieślowski na planie filmu „Spokój”

10. Krzysztof Kieślowski z Juliette Binoche

12. .. Od pierwszych do ostatnich filmów cały czas opowiadam historie człowieka, który nie bardzo może się zorientować w świecie, nie bardzo wie jak żyć, nie bardzo wie, co jest dobre, a co złe, i dość desperacko szuka. Szuka odpowiedzi na podstawowe pytania: Po co to wszystko? Po co rano wstawać? Po co wieczorem kłaść się spać? Po co się znowu budzić? Jak spędzić ten czas między jednym a drugim przebudzeniem, żeby móc się spokojnie ogolić, jeśli to mężczyzna, czy zrobić makijaż, jeśli to kobieta ...... Robiłem filmy, żeby porozmawiać z ludźmi... Sztuka dla sztuki, forma dla formy, porażanie swoją przenikliwością czy talentem w ogóle mnie nie interesuje. Moim celem jest opowiedzenie historii, która zajmuje ludzi. Zajmuje ich dlatego, bo jest im w jakiś sposób bliska ...... Dla mnie prowadzenie aktorów nie istnieje. Zasadnicze znaczenie ma dobór obsady. Potem to już technika: tu wstaniesz, tam usiądziesz, tam cofniesz się o trzy kroki. To do aktora należy odnalezienie się w roli... Chodzi więc o znalezienie aktora, który zdecyduje się dać filmowi nie tylko swoje rzemiosło, ale też coś ze swojej osobowości, coś prawdziwego z siebie. To jest chyba jedyna ciekawa rzecz w filmie: dostać coś od ludzi, którzy przychodzą ...

13. Twórczość Krzysztofa Kieślowskiego Krzysztof Kieślowski był w polskim kinie, nie tylko fabularnym, ale i dokumentalnym, kimś wyjątkowym. Jednym z tych, którzy przecierali szlaki innym. Tych, którzy nie bali się zadawać niewygodnych pytań, także pytań podstawowych, uniwersalnych. Krzysztof Kieślowski to człowiek, który zadaje pytanie, sobie i innym, „jak żyć”? Pytanie to obecne jest w całej twórczości Kieślowskiego, i dokumentalnej i fabularnej, choć na pierwszy rzut oka, między cyklem TRZY KOLORY a filmami dokumentalnymi, a nawet fabułami ze środkowego okresu twórczości (PERSONEL, AMATOR, SPOKÓJ czy BLIZNA), który stał pod znakiem tzw. kina moralnego niepokoju, rysuje się przepaść. Krzysztof Kieślowski, znany powszechnie jako autor filmów fabularnych, przez wiele lat był jednak przede wszystkim dokumentalistą; pozostawał także jako reżyser filmów fabularnych, aż do realizacji filmu BEZ KOŃCA.

14. Filmografia Etiudy szkolne 1966 – „Tramwaj” - fabularna etiuda filmowa zrealizowana pod kierunkiem Wandy Jakubowskiej. Nieudane spotkanie chłopca i dziewczyny. Bez słów. 1966 – „Urząd” (tytuł roboczy "Renta") - etiuda dokumentalna, zrealizowana pod opieką Jerzego Bossaka, Kazimierza Karabasza i Kurta Webera. Urzędnicy przyznający renty i ich petenci. Machina biurokratyczna i ludzkie dramaty. 1967 – „Koncert życzeń”- etiuda dokumentalna o zachowaniach i subkulturach młodzieży.

15. Filmy dokumentalne: 1968 - ZDJĘCIE - film telewizyjny. Zdjęcie z czasów wojny dwóch uśmiechniętych chłopców z karabinami. Śledzimy ich poszukiwania przez ekipę filmową i odnajdujemy jako dorosłych mężczyzn. 1969 - Z MIASTA ŁODZI (tytuł roboczy "Łodzianie") - zrealizowany pod opieką Kazimierza Karabasza film dyplomowy. Portret miasta. Optymistycznemu komentarzowi na temat miasta i jego przemysłu towarzyszy obraz rozsypujących się budynków. 1970 - BYŁEM ŻOŁNIERZEM (scenariusz z Ryszardem Zgóreckim, reżyseria z Andrzejem Titkowem). Film opowiada o losach kilku żołnierzy, którzy utracili wzrok w czasie wojny. Inny niż oficjalnie pokazywany obraz wojny. Film zrealizowany dla wojskowej Wytwórni Filmowej Czołówka. 1970 - FABRYKA. Relacja z narady w fabryce traktorów w podwarszawskim Ursusie, zderzona z obrazem pracy robotników. Przygnębiający obraz przedsiębiorstwa w PRL i gospodarki socjalistycznej. 1971- PRZED RAJDEM. Relacja z pełnych przeszkód i pułapek, stawianych przez rzeczywistość PRL, przygotowań do Rajdu Monte Carlo czołowego polskiego kierowcy rajdowego Krzysztofa Komornickiego. 1972 - REFREN (tytuł roboczy "Pogrzeb czyli zabawa w chowanego"). Zapis pracy zakładu pogrzebowego, obraz biurokracji, przed którą trudno uciec nawet po śmierci

16. 1972 MIĘDZY WROCŁAWIEM A ZIELONĄ GÓRĄ. Film o Zagłębiu Miedziowym w Lubinie. 1972 PODSTAWY BHP W KOPALNI MIEDZI. Film instruktażowy, zrealizowany na zlecenie. 1972 ROBOTNICY '71: NIC O NAS BEZ NAS (tytuł roboczy '"Robotnicy") Próba spojrzenia na polskich robotników początku dekady lat 70. Nastroje społeczne i budzenie się świadomości robotników oraz manipulacje władz po wydarzeniach grudniowych 1970. W tej wersji film nie został nigdy pokazany. Był wyświetlany w kinach w wersji ocenzurowanej bez zgody autorów pod tytułem GOSPODARZE. Na dodatek władze wykradły materiały dźwiękowe do filmu z zamiarem wykorzystania ich przeciwko robotnikom wypowiadającym się przed kamerą. 1973 MURARZ. Murarz Józef Malesa, były przodownik pracy i aktywista partyjny, w święto pracy 1 maja wspomina swoją przeszłość, lata stalinowskie i Październik 1956. Historia Polski widziana oczami człowieka, którego uwiódł entuzjazm budowy nowego ładu - a potem rozczarował. 1974 PRZEŚWIETLENIE. Zrealizowany w sanatorium w Sokołowsku na Dolnym Śląsku film o ludziach dotkniętych chorobą płuc. Przejmujący portret chorych. 1974 PIERWSZA MIŁOŚĆ. Historia dwojga młodych ludzi (17 i 18 lat), filmowana do chwili narodzin ich dziecka. Obraz miłości dwojga młodych, zaczynających dorosłe życie ludzi w rzeczywistości PRL, gdzie nic nie jest proste, gdzie każdą najprostszą sprawę załatwia się chodząc od urzędu do urzędu. Miłości, która daje nadzieję. 1975 ŻYCIORYS Dokument inscenizowany. Relacja z posiedzenia Wojewódzkiej Komisji Kontroli Partyjnej, rozpatrującej odwołanie robotnika wykluczonego z partii. Mimo fikcyjności postaci robotnika i jego życiorysu, posiedzenie przeradza się w prawdziwy sąd nad człowiekiem niepokornym, chcącym coś zdziałać. Obraz niszczenia ludzi, którzy buntują się w imię podstawowych zasad uczciwości i godności. Zrealizowany jako film instruktażowy i pokazywany na pokazach dla członków PZPR.

17. 1976 SZPITAL. Nakręcony na ostrym dyżurze w szpitalu chirurgii urazowej na ul. Barskiej w Warszawie. Heroizm lekarzy, którzy w warunkach typowego dla PRL braku wszystkiego, wyjątkowo niesprzyjających ich pracy, starają się pomóc chorym. 1976 KLAPS. Krótka impresja powstała ze ścinków fabularnego filmu Krzysztofa Kieślowskiego BLIZNA. 1977 Z PUNKTU WIDZENIA NOCNEGO PORTIERA. Portret fabrycznego strażnika, Mariana Osucha, fanatyka dyscypliny, który jest zwolennikiem totalnej kontroli wszystkiego i wszystkich. Metaforyczny obraz totalitaryzmu, pokazany na przykładzie szeregowego, ale zarazem modelowego zwolennika terroru państwowego. Jeden z niewielu filmów Kieślowskiego z jednoznacznie negatywnym bohaterem. 1977 NIE WIEM (tyt. rob. "Żyć czy spać". Opowieść zdjętego ze stanowiska dyrektora zakładów skórzanych "Renifer", o rzeczywistości przedsiębiorstwa, pełnej afer łapówkarskich, podgryzania się. Obraz chorej polskiej gospodarki i rzeczywistości lat 60. 1978 SIEDEM KOBIET W RÓŻNYM WIEKU. Portret siedmiu tancerek, od nastolatki do osoby kończącej z wykonywaniem zawodu, układający się w portret jednej kobiety, od dzieciństwa do starości. Poetycka opowieść o przemijaniu. 1980 DWORZEC. Warszawski Dworzec Centralny, sztandarowa budowla gierkowskiej "drugiej Polski". Rzeczywistość dworca (Polski) a propagandowy jej obraz dobiegający z dworcowych telewizorów, nieprzystający do tego prawdziwego.

18. 1980 GADAJĄCE GŁOWY. Ludzie różnych zawodów, w różnym wieku, od jednorocznego dziecka do stuletniej staruszki odpowiadają na pytania: w którym roku się urodziłeś? Kim jesteś? co jest dla ciebie najważniejsze? Galeria głów, którym towarzyszą informacje o wieku urodzenia mówiących. Marzenia i problemy ludzi w różnym wieku, układają się w opowieść o ludzkim życiu, w którym dwulatek marzy o tym, by być... samochodem-syrenką, a stuletnia staruszka, że chciałaby dłużej żyć. Zarazem opowieść o Polsce, o tym jak wyobrażają sobie swój kraj i co chcieliby w nim zmienić. 1988 SIEDEM DNI TYGODNIA - film prezentowany w międzynarodowej serii City Life. Siedem osób oglądanych podczas swych zajęć, podczas siedmiu dni tygodnia. Wszyscy spotykają się w niedzielę przy wspólnym śniadaniu. Symboliczny obraz zwyczajnej polskiej rodziny. Film prawie bez słów. Filmy fabularne: 1973 PRZEJŚCIE PODZIEMNE. Młody nauczyciel z prowincji przyjeżdża do Warszawy i w przejściu podziemnym przypadkiem spotyka swą żonę, która go zostawiła jakiś czas temu. Nauczyciel próbuje ożywić przeszłość, ale nie są w stanie się porozumieć. Żonę zmieniło już wielkie miasto, zaraziło ją brakiem uczuć, cynizmem. Film o kryzysie wartości zrealizowany trochę w stylu dokumentu: zdjęcia ręczną kamerą, montaż, sposób opowiadania. Dzięki czemu obraz rzeczywistości staje się bardziej autentyczny, prawdziwszy. Kameralny dramat psychologiczny o niemożności porozumienia.

19. 1975 PERSONEL - film telewizyjny. Nawiązujący do własnej historii reżysera, który tak jak jego bohater Romek Januchta, pracował kiedyś w garderobie teatralnej. Zrealizowany z udziałem w większości aktorów niezawodowych, np. główną rolę gra student I roku reżyserii Juliusz Machulski, zrealizowany w autentycznych wnętrzach i z udziałem prawdziwych krawców teatralnych przypomina dokument. Film o nieprzekraczalnej granicy między artystami a personelem i o pozbywaniu się złudzeń młodości, pierwszym trudnym wyborze życiowym. 1976 BLIZNA (na podstawie książki Romualda Karasia "Puławy - rozdział drugi"). Dramat społeczno-obyczajowy. Dyrektor kombinatu chemicznego kieruje budową zakładu, który został źle zlokalizowany i wzbudza protesty mieszkańców. Film mieści się w kręgu filmów tzw. moralnego niepokoju. Dyrektor widzi fatalne skutki decyzji, których skutkiem są konflikty z mieszkańcami i robotnikami, ale trwa na stanowisku. W 1970 staje po stronie robotników, a potem rozgoryczony, wraca na Śląsk, do rodziny. 1976 SPOKÓJ (na podstawie noweli Lecha Borskiego "Krok za bramę" ze zbioru "Noc gitarzystów") - film telewizyjny. Uznany za prekursorski dla tzw. kina moralnego niepokoju. Historia robotnika, Antoniego Gralaka, który po wyjściu z więzienia chce ułożyć sobie spokojne życie. Jednak nie odnajdzie spokoju, choć znajduje dziewczynę i miejsce do życia. Peerelowska rzeczywistość powoduje, że wchodzi w konflikt zarówno z kolegami na budowie, którzy organizują strajk, jak i kierownictwem, które chce skłonić go do donoszenia. Finał jest tragiczny.

20. 1979 AMATOR. Jeden z najlepszych filmów tzw. kina moralnego niepokoju. Historia filmowca-amatora, Filipa Mosza, zaopatrzeniowca w zakładzie, który kupuje kamerę filmową, by rejestrować pierwsze kroki swej nowonarodzonej córki. Jednak od filmowania dziecka przechodzi do filmowania zakładu pracy, potem miasteczka. Okazuje się, że kamerą można kłamać, można mówić prawdę. On chce mówić prawdę. Płaci za to rozpadem rodziny, konfliktami z innymi ludźmi, kłopotami bohaterów. Ostatnia scena jest symboliczna, Filip kieruje kamerę na siebie i zaczyna opowiadać dzieje swego życia. Film o miejscu sztuki w świecie, odwadze, bezkompromisowości i granicach odpowiedzialności za słowo oraz cenie swobody twórczej.

23. 1981 KRÓTKI DZIEŃ PRACY (scenariusz z Hanną Krall, na podstawie jej reportażu "Widok z okna na pierwszym piętrze") - film telewizyjny (premiera w 1996). Wydarzenia radomskie 1976 widziane oczami sekretarza partii w tym mieście, Wacława Ulewicza, urzędującego w oblężonym przez demonstrantów komitecie wojewódzkim partii. W filmie poza aktorami wystąpił także w roli siebie samego Tadeusz Mazowiecki. 1981 PRZYPADEK - premiera w 1987. Trzy równorzędne historie młodego człowieka, Witka Długosza. W każdej bohater wykupuje bilet na pociąg. W pierwszej zdąża i poznaje w pociągu ideowego komunistę, który sprawia, że Witek staje się partyjnym aktywistą, w drugim po bójce na peronie trafia na kolegium i zostaje aktywnym działaczem opozycji, w trzeciej spóźnia się na pociąg i poznaje na dworcu koleżankę, zakochuje się, prowadzi zwyczajne życie. I pierwsza historia i druga kończą się rozterkami i goryczą bohatera w Sierpniu 1980. W trzeciej, wydawałoby się, szczęśliwej - bohater ginie w przypadkowej katastrofie samolotowej. Przypadek jako nieobliczalny reżyser ludzkich losów. 1985 BEZ KOŃCA. Stan wojenny w Polsce. Młoda kobieta, wdowa po broniącym w procesach politycznych adwokacie, nie umie się odnaleźć po śmierci męża. Duch zmarłego ingeruje w jej życie - żona czuje wciąż jego obecność. Tęsknota za zmarłym doprowadza ją do samobójstwa. Z wątkiem osobistym bohaterki spleciony jest wątek dotyczący procesu politycznego młodego robotnika i rozważania na temat postaw politycznych społeczeństwa i etyki zawodowej adwokatów

24. 1988 KRÓTKI FILM O ZABIJANIU (scenariusz z Krzysztofem Piesiewiczem) – kinowa wersja części V telewizyjnego cyklu DEKALOG. Młody chłopak bez wyraźnego powodu zabija taksówkarza. Zostaje skazany przez wymiar sprawiedliwości na karę śmierci. Egzekucja zostaje wykonana - jej przedstawienie w filmie z niezwykłą dokładnością było protestem twórców filmu przeciwko karze śmierci.

26. 1988 KRÓTKI FILM O MIŁOŚCI (scenariusz z Krzysztofem Piesiewiczem) – kinowa wersja części VI telewizyjnego cyklu DEKALOG. Młody chłopak pracujący na poczcie podgląda przez lornetkę swoją atrakcyjną sąsiadkę. Ciekawość niedoświadczonego chłopca przeradza się w fascynację. Kobieta przyzwyczajona do cynizmu w sferze uczuć i redukowania miłości do seksu, nie potrafi w porę docenić ofiarowanego jej uczucia.

29. 1988 DEKALOG (scenariusz z Krzysztofem Piesiewiczem). Dziesięć filmów telewizyjnych nawiązujących swoim przesłaniem, niekiedy w sposób dość odległy, do podstawowego kodeksu etycznego judaizmu i chrześcijaństwa. 1991 PODWÓJNE ŻYCIE WERONIKI (scenariusz z Krzysztofem Piesiewiczem). Dwie identyczne dziewczyny, o tym samym imieniu i podobnej wrażliwości, żyjące w różnych krajach, łączy silna więź psychiczna, którą, nie znając się, mogą jedynie przeczuwać. Kiedy jedna z nich - Polka, umiera z powodu nadmiernego wysiłku, jakim był dla niej uprawiany zawodowo śpiew, druga – Francuzka porzuca muzykę pod wpływem impulsu.

30. 1993 TRZY KOLORY: NIEBIESKI (TROIS COULEURS. BLEU) (scenariusz z Krzysztofem Piesiewiczem). Julie traci męża i córeczkę w wyniku wypadku. Nie może na nowo odnaleźć celu w życiu, jest wolna i ma wybór, ale po ciosie jaki ją spotkał przez długi czas nie odnajdzie w sobie siły, by z wolności korzystać.

32. 1994 TRZY KOLORY: BIAŁY (TROIS COULEURS. BLANC) (scenariusz z Krzysztofem Piesiewiczem). Atrakcyjna Francuzka opuszcza swego męża, nieciekawego fryzjera, emigranta z Polski. Zapewne czuje się kimś dużo od niego lepszym. Zdesperowany Polak zadziwi ją jednak sprytem, dokona zemsty po to, by udowodnić swoją wartość i wzbudzić w kobiecie podziw, a może i uczucie. Kieślowski podkreślał, że w filmie tym sięgnął po nietypowe dla siebie środki bliskie komedii.

34. 1994 TRZY KOLORY: CZERWONY (TROIS COULEURS. ROUGE) (scenariusz z Krzysztofem Piesiewiczem). Pełna symboli i pojawiających się znaków opowieść o poszukiwaniu w życiu swojej "drugiej połowy". Historia bohaterów ma utwierdzać widza w przekonaniu, że takie idealne pary zostały przez los zaprogramowane, mogą jednak mijać się w czasie lub przestrzeni i nigdy się nie odnaleźć. Dlatego, by nie stracić swojej szansy, trzeba uważnie czytać zaszyfrowane znaki.

38. Krzysztof Kieślowski był także reżyserem spektakli telewizyjnych: POZWOLENIE NA ODSTRZAŁ (według Zofii Posmysz, 1972), SZACH KRÓLOWI (na podstawie "Noweli szachowej" Stefana Zweiga, 1973), KARTOTEKA (według sztuki Tadeusza Różewicza, 1976) i DWOJE NA HUŚTAWCE (według Williama Gibsona, 1976). W Starym Teatrze w Krakowie wystawił także własną sztukę ŻYCIORYS (na podstawie swego filmu o tym samym tytule). Według scenariuszy Kieślowskiego zrealizowano kilka filmów. W 2000 Jerzy Stuhr zrealizował DUŻE ZWIERZĘ (adaptacja opowiadania Kazimierza Orłosia "Wielbłąd"). W Niemczech i Włoszech w 2001 powstał film według scenariusza Kieślowskiego I Piesiewicza NIEBO w reżyserii niemieckiego reżysera Toma Tykwera (według scenariusza "Raj").

39. Kieślowskim zrealizowano kilka filmów dokumentalnych: I'M SO-SO, z 1995 i KIEŚLOWSKI I JEGO "AMATOR" z 1999 - oba filmy Krzysztofa Wierzbickiego, LEKCJA KINA - Dominique Rabourdin z 1996, OSTATNIE SPOTKANIE Z KRZYSZTOFEM KIEŚLOWSKIM - Mikołaj Jazdon, 1996.

40. Jego najbliżsi współpracownicy i przyjaciele: • Krzysztof Piesiewicz • Krzysztof Zanussi • Zbigniew Preisner • Agnieszka Holland • Sławomir Idziak • Piotr Jaxa – Kwiatkowski

41. "...kiedy myślę o współczesnym kinie, coraz częściej mam przed oczyma obraz cmentarza. Groby, pochylonych nad nimi kilku starszych, niepewnych mężczyzn o ostrożnych ruchach, i obok autostrada pełna szybkich, doskonałych technicznie, ale podobnych do siebie jak krople wody samochodów..."

42. DZIĘKUJEMY Olaf Szefler Dagmara Wojciechowska