Choroby gruczo łów ślinowych

1. Choroby gruczołów ślinowych Marta Kaciubska Filip Kulewicz Gr. I

2. Gruczoły ślinowe- wiadomości ogólne: • wyróżnia się drobne gruczoły ślinowe rozrzucone w błonie śluzowej policzków, podniebienia twardego, języka, dna jamy ustnej i warg oraz trzy pary dużych gruczołów: ślinianki podżuchwowe, podjęzykowe i przyuszne; • ze względu na rodzaj wydzieliny ślinianki dzielimy na: • śluzowe (gruczoły podniebienne i nasady języka); • surowicze (ślinianki przyuszne i gruczoły brodawek okolonych Ebnera); • mieszane śluzowo-surowicze (gruczoły podżuchwowe, podjęzykowe, wargowe, policzkowe i gruczoł językowy przedni).

3. Gruczoły ślinowe- anatomia: • duże gruczoły ślinowe- wyróżnia się miąższ i różnej wielkości przewody wyprowadzające: wstawki, cewki, przewody śródzrazikowe, międzyzrazikowe i główny przewód wyprowadzający. Zależnie od rozmiarów przewody wyprowadzające dzieli się na przewody I, II i III rzędu; • drobne gruczoły ślinowe- budowa prostsza: gruczoł, część wydzielnicza i krótki przewód wyprowadzający

4. Duże gruczoły ślinowe- budowa i położenie: 1. Ślinianka przyuszna, przyusznica (glandula parotis): • leży w dole zażuchwowym; • część przyśrodkowa- sięga do przestrzeni przygardłowej; • część twarzowa- zachodzi na mięsień żwacz i gałąź żuchwy, aż do SSŻ i łuku jarzmowego; • biegun dolny- sięga do ślinianki podżuchwowej; • otoczona jest torebką łącznotkankową, od której odchodzą przegrody łącznotkankowe dzielące gruczoł na dwa płaty; • przez miąższ przechodzą: tętnica szyjna zewnętrzna, żyła zażuchwowa i nerw twarzowy, który tworzy splot przyuszniczy dzielący śliniankę na płat powierzchowny i głęboki; • przewód Stenona - wyprowadza ślinę z dwóch mniejszych przewodów drugorzędnych górnego i dolnego, a każdy z nich powstaje z drobniejszych przewodów trzeciorzędnych; • przewód główny przebiega poziomo po mięśniu żwaczu, przenika miesień policzkowy i uchodzi na brodawce w błonie śluzowej na wysokości drugiego zęba trzonowego górnego

5. Duże gruczoły ślinowe- budowa i położenie: 2. Ślinianka podżuchwowa (glandula submandibularis): • mieści się w przestrzeni podżuchwowej; • przewód wyprowadzający Warthona- biegnie od wewnętrznej powierzchni w tylnej połowie gruczołu, zawija się pod tylnym brzegiem mięśnia żuchwowo-gnykowego i uchodzi na mięsku podjęzykowym.

6. Duże gruczoły ślinowe- budowa i położenie: 3. Ślinianka podjęzykowa (glandula sublingualis): • najmniejsza z dużych ślinianek; • leży na dnie jamy ustnej, powodując uwypuklenie błony śluzowej w formie fałdu podjęzykowego; • składa się z szeregu małych gruczołów w części tylnej zaopatrzonych własnymi krótkimi przewodami wyprowadzającymi (ductus Rivini) uchodzącymi na grzebieniu fałdu podjęzykowego; • główna, przednia część gruczołu posiada większy przewód wyprowadzający (ductus Bartholini), który uchodzi razem z przewodem ślinianki podżuchwowej lub obok niego; • unaczynienie pochodzi od tętnicy szyjnej zewnętrznej;

7. Duże gruczoły ślinowe- unerwienie: • Ślinianka przyuszna- nerw językowo-gardłowy (nerw przywspółczulny), gałązki z górnego pnia współczulnego (ze zwoju szyjnego współczulnego); • Ślinianka podżuchwowa i podjęzykowa-struna bębenkowa (gałąź przywspółczulna od nerwu VII), gałązki z górnego pnia współczulnego (ze zwoju szyjnego współczulnego);

8. Ślina: • ślinianki wydzielają łącznie 1-1,5 l śliny w ciągu doby; • skład: zawiera ona 99,36% wody i 0,64% składników stałych organicznych i nieorganicznych; • składniki organiczne- mucyna i ptialina, rozkładająca cukry złożone na proste; • składniki nieorganiczne- chlorek sodu i rodanek potasu; makroelementy i mikroelementy; • enzymy- amylaza (zamienia skrobię i dekstryny na maltozę i glukozę), lizozym (działanie antyseptyczne); • funkcje śliny- rozcieńczanie pokarmów pokrywanie ich, rozpoczęcie procesu trawienia i ułatwianae połknięcia kęsa.

9. Metody diagnostyki chorób ślinianek: • Ocena stanu klinicznego ślinianek (wywiad, badanie ilości wydzielania śliny, drożności ślinianek itp.); • Badanie radiologiczne ślinianek; • Badania dodatkowe: • sialometria; • USG; • badanie bakteriologiczne; • termometria; • scyntygrafia; • badanie cytologiczne.

10. Badanie radiologiczne ślinianek: • cel badania- ustalenie stanu utkania gruczołu i obecności patologicznych tworów (kamień, guz); • wykonuje się zdjęcia przeglądowe wewnątrzustne zgryzowe i zewnątrzustne, sialografię oraz w uzasadnionych przypadkach TK i MR; • zdjęcia przeglądowe mogą wykazać obecność kamienia ślinowego; • sialografia- jest skuteczna w rozpoznaniu wczesnych zmian zapalnych typu sialodochitis. W przewlekłym zapaleniu ślinianki występuje obraz tzw. uschniętego drzewa, w nowotworach łagodnych odgięcie przewodu wyprowadzającego przez rosnący rozprężająco guz, w guzach złośliwych następuje amputacja przewodów, w sialozach nieregularne ubytki struktur przewodów i miąższu gruczołowego ślinianek oraz rozszerzone, o nierównych zarysach przewody odprowadzające (sialoangiektezje); • badanie TK i MR- metody z wyboru w ocenie zmian , które mogą rozprzestrzeniać się w strukturach anatomicznie przyległych do przestrzeni przygardłowej ( naciekanie nowotworowe kości, stosunek do pni naczyniowych, przerzuty do węzłów chłonnych okolicznych).

11. Zastosowanie pantomografii w diagnostyce ślinianek- po lewej stronie widoczny niewielki cieniujący złóg w rzucie miąższu ślinianki podżuchwowej oraz duży stożkowaty złóg w przewodzie wyprowadzającym tej ślinianki, którego obraz rzutuje się na trzon żuchwy w odcinku 35-36:

12. Badania dodatkowe- sialometria: • jest to pomiar wydzielanej śliny; praktycznym sposobem jest oznaczenie ilości wydzielanej śliny na czczo: badany wypluwa przez 15 minut ślinę gromadzącą się w ustach do kalibrowanego naczynia, a po krótkiej przerwie również przez 15 minut ślinę gromadzącą się podczas żucia tabletki parafiny (ślina pobudzona); • wynik: jako wydzielanie prawidłowe przyjmuje się ponad 10 ml łącznie wydzielonej śliny.

13. Badania dodatkowe- USG: • jest badaniem wizualnym, nieagresywnym; • USG w kamicy: wykazuje złóg w postaci hiperechogenicznego ogniska; • USG w zapaleniu: ogniska hipoechogenicznego niewyraźnie zaznaczonych brzegach; • USG w guzach niezłośliwych- regularne echogeniczne zmiany; • USG w guzach złośliwych- nieregularna, niejednokrotna struktura, ogniska martwicy i rozpadu w obrębie guza.

14. Badania dodatkowe- badanie bakteriologiczne śliny: • materiał pobiera się z wymazu z ujścia przewodu ślinianki lub nakłucia; • pozwala to na ustalenie rozpoznania bakteriologicznego (zapalenie nieswoiste i swoiste) oraz ustalenie antybiogramu.

15. Badania dodatkowe- termometria: • jest to pomiar temperatury ciała nad ślinianką; • termografia-barwny zapis danych; • guzy złośliwe: temperatura jest wyższa ze względu na zwiększoną przemianę komórkową w rejonie guza.

16. Badania dodatkowe- scyntygrafia: • jest to badanie radioizotopowe za pomocą technetu 99; • zastosowanie: w diagnostyce zwłaszcza guzów ślinianek i chorób zwyrodnieniowych (sialoza).

17. Badanie sialograficzne prawidłowych ślinianek podżuchwowych:

18. Badania dodatkowe- badanie cytologiczne: • materiał do badania cytologicznego uzyskuje się z wymazu z ujścia przewodu lub wykonując biopsję aspiracyjną cienkoigłową (BAC) ślinianki; • zgodność wyników badania cytologicznego z wynikiem badania histopatologicznego materiału operacyjnego guzów ślinianek sięga ponad 90% badań.

19. Zapalenia ślinianek: • zapalenie gruczołu ślinowego (sialodenitis); • podział: • ostre lub przewlekłe; • pierwotne lub wtórne; • nieswoiste lub swoiste; • bakteryjne lub wirusowe;

20. Ostre zapalenie ślinianki (sialodenitis acuta): • może być wywołane zakażeniem bakteryjnym lub wirusowym; • ostre pierwotne zapalenie ślinianki przyusznej pochodzenia wirusowego (parotitis epidemica, mumps, świnka)- jest chorobą zakaźną wieku dziecięcego. Rzadziej dotyczy ślinianki podżuchwowej i gruczołu łzowego. Okres wylęgania wynosi 2-3 tygodnie. Choroba rozpoczyna się nagle gorączką, dreszczami, złym samopoczuciem, następnie stwierdza się obrzęk przyusznicy z bolesnością dotykową i uniesieniem płatka małżowiny usznej. Po kilkunastu godzinach występują podobne objawy w drugiej przyusznicy, a także utrudnione rozwieranie szczęk i suchość w jamie ustnej; • leczenie-jest zachowawcze przeciwgorączkowe i przeciwbólowe. Miejscowo stosuje się suche, ciepłe okłady i zaleca środki ślinopędne. W przypadkach powikłań wdraża się antybiotykoterapię. Chorego należy izolować; • powikłania miejscowe: • ropień ślinianki; • powikłania ogólne: • zapalenie jader; • zapalenie gruczoły krokowego; • zapalenie trzustki; • zapalenie opon mózgowych;

21. Ostre wtórne zapalenie ślinianki (sialodenitis acuta secundaria): • choroba dotyczy najczęściej osób w wieku starszym oraz wyniszczonych i występuje na tle niedoczynności i zaniku tkanki gruczołowej w związku z ograniczeniem aktu żucia; • może rozwinąć się także w przebiegu ostrych chorób zakaźnych (dur, grypa). Stanowi zły objaw rokowniczy (signum mali ominis); • etiopatogeneza- dochodzi do zakażenia mieszana flora bakteryjną z jamy ustnej drogą wstępującą przy złej higienie jamy ustnej, krwiobiegiem, w chorobach zakaźnych lub też w wyniku zakażenia po otwartym urazie; • objawy- zwyżka ciepłoty ciała, złe samopoczucie, bolesny obrzęk ślinianek, suchość w jamie ustnej. Z ujść przewodów wyprowadzających wypływa gęsta ślina z treścią ropną. • rozpoznanie-ustala się na podstawie objawów klinicznych; • leczenie-wskazane jest stosowanie antybiotyku o szerokim spektrum, a następnie celowanego (po badaniu bakteriologicznym wymazu z ujścia ślinianki), środków ślinopędnych oraz ciepłych okładów. Konieczna jest wzmożona higiena jamy ustnej, a także leczenie choroby ogólnej. W przypadku uformowania się ropnia należy go spunktować lub naciąć i sączkować. Sączkowanie nie powinno być zbyt długie, aby nie wytworzyła się przetoka ślinowa.

22. Ropne zapalenie przyusznicy (parotitis purulenta abscedens): • trudno jest stwierdzić chełbotanie ze względu na grubą powięź pokrywającą gruczoł, stąd w wątpliwych przypadkach lepiej jest wykonać nakłucie; • cięcie wykonuje się poniżej kąta żuchwy, przy podżuchwowej około 2 cm poniżej dolnego brzegu trzonu żuchwy ze względu na przebieg gałązki brzeżnej żuchwy nerwu twarzowego.

25. Przewlekłe zapalenie ślinianki (sialodenitis chronica): • zwykle jest zejściem ostrego zapalenia, często powstaje na tle kamicy; • etioatogeneza: jest następstwem zakażenia mieszaną florą bakteryjną. Towarzyszą zaburzenia wydzielania śliny związane z przeszkodą w przewodach wyprowadzających, którą może być: kamień, zwężenie pozapalne i pourazowe lub ucisk na przewody przez guz z zewnątrz ślinianki, a także upośledzenie czynności wydzielniczej gruczołu; • objawy: zapalenie to rozwija się wolno. Stwierdzić można mierne powiększenie ślinianek, ślina jest zagęszczona i mętna. W przypadku zaostrzeń objawy ogólne i miejscowe są podobne jak w zapaleniu ostrym. Z czasem dochodzi do zwyrodnienia włóknistego i marskości ślinianki (cirrhosis glandulae salivalis). Zmiany zapalne mogą być niekiedy ograniczone tylko do przewodów wyprowadzających (sialodochitis); • badania: USG i sialografia. W różnicowaniu z guzem należy wykonać BAC, a w przypadku zaostrzeń wskazane jest badanie bakteriologiczne śliny celem uzyskania antybiogramu; • leczenie: przyczynowe- usunięcie kamienia, udrożnienie przewodu wyprowadzającego, poprawa stanu ogólnego . Stosuje się również środki ślinopędne, masowanie ślinianki, a w zaostrzeniach zapalenia celowany antybiogram.

26. Swoiste zapalenia ślinianek: 1. Zapalenie promienicze ślinianki (sialoadenitis actinomycotica): • może występować pod postacią rozlaną lub ograniczoną lub jako guz promieniczy, czyli promieniczak (actinomycoma); • przeważnie jest wywołane zakażeniem wtórnym, pourazowym lub pooperacyjnym albo też wynika z przejścia na gruczoł; • objawy: przebieg choroby jest długotrwały, początkowo powstaje twardy naciek a następnie ogniska rozmiękania i przetoki, z wyciekiem treści ropnej wraz z grudkami promieniowców. Zakażenie może przechodzić na kość, gdzie rozwija się w postaci ograniczonego zapalenia (osteomyelitis actinomycotica) lub promieniczaka, czyli zapalnego guza; • rozpoznanie: badanie bakteriologiczne i histopatologiczne, sialografia i antybiotykoterapia . Leczenie chirurgiczne polega na nakłuciu lub nacięciu ropni, a przy uporczywym przebiegu schorzenia usunięciu ślinianki. W przypadku promieniczaka leczenie polega na jego usunięciu.

27. Swoiste zapalenia ślinianek: 2. Gruźlica ślinianki (sialoadenitis tuberculosa): • występuje rzadko, zwykle jako postać wtórna z pierwotnego ogniska, którym najczęściej jest gruźlica płuc; • do zakażenia może też dochodzić na drodze zstępującej z naczyń i węzłów chłonnych. Częściej dotyczy ślinianki podżuchwowej; • zwykle obserwuje się guz (gruźliczak- tuberculoma) z powiększonymi okolicznymi węzłami chłonnymi, które z czasem ulegają rozmiękaniu i wytwarzają się przetoki; • rozpoznawanie: badanie bakteriologiczne i histopatologiczne, pomocna jest także próba tuberkulinowa; • leczenie: swoiste farmakologiczne. Leczenie chirurgiczne obejmuje opróżnianie powstałych zimnych ropni, w poźniejszym czasie usunięcie gruźliczaka lub wycięcie zaciągających blizn, przy stale prowadzonym leczeniu przeciwprątkowym.

28. Swoiste zapalenia ślinianek: 3. Kiła ślinianki (sialoadenitis luetica vel syphilitica): • dotyczy kiły drugo- i trzeciorzędowej; • występuje wtórne naciekanie tkanek lub rozmiękające kilaki (trzeciorzędowa kiła); • leczenie: farmakologiczne swoiste. W czynnym procesie leczenie chirurgiczne jest przeciwwskazane. Po wyleczeniu chorego istnieją wskazania do chirurgicznego leczenia blizn i zniekształceń.

29. Kamica ślinowa (sialolithiasis): • najczęstsze schorzenie ślinianek; • zawsze dochodzi do zaplenia ślinianki z powodu zastoju śliny i zakażenia przez przewód wyprowadzający (sialoadenitis calculosa); • występowanie kamicy obserwuje się w zaburzeniach gospodarki wapniowo- fosforanowej, w przebiegu chorób przytarczyc. Znaczenie ma także osobnicza skłonność do tworzenia kamieni i kamic (nerkowa, wątrobowa) w wyniku wad enzymatycznych; • bezobjawowe procesy zapalne mogą też poprzedzać kamicę. Wówczas w okolicy ogniska zapalnego dochodzi do zagęszczenia śliny i wytrącenia się złogów mineralnych (głównie fosforanów i węglanów wapnia) wokół jądra organicznego (złuszczony nabłonek, bakterie lub ciało obce);

30. Kamica ślinowa: • kamica występuje najczęściej w śliniance podżuchwowej (80-90%), rzadziej przyusznej lub podjęzykowej. Jest to spowodowane warunkami anatomicznymi, głównie krętym przebiegiem przewodu Warthona; • podział: pod względem anatomicznym kamicę dzieli się na przewodową i miąższową; • rozpoznanie – wywiad, badanie kliniczne, badanie radiologiczne i USG; • przebieg kliniczny- jest bezobjawowy tylko wówczas, gdy drobny konkrement nie powoduje niedrożności przewodu wyprowadzającego lub znajduje się w miąższu ślinianki. W przypadku niedrożności występuje nagły obrzęk ślinianki szczególnie podczas jedzenia twardych lub kwaśnych pokarmów, z równoczesnym silnym bólem o charakterze napadowym, jako tak zwana kolka ślinowa.

31. Kamica ślinowa: • badaniem oburęcznym wewnątrz- i zewnątrzustnym- można wyczuć obecność kamienia w przewodzie wyprowadzającym oraz wzmożoną spoistość gruczołu. Występuje bolesność uciskowa, obrzęk ślinianki i jej ujścia. Obserwuje się zaburzenia w wydzielaniu śliny. Ujście przeważnie jest niedrożne lub stwierdza się zmniejszone wydzielanie śliny . W przypadku współistnienia zapalenia występuje wyciek treści ropnej.

32. Kamica ślinowa- obraz RTG: • wykonuje się zdjęcie wewnątrzustne zgryzowe lub przy podejrzeniu kamicy przewodu Warthona ( na policzek przy kamicy przewodu Stenona) lub zewnątrzustne, w tym pantomograficzne; • badanie RTG wykazuje intensywnie wysycony cień; • gdy kamień nie uwidacznia się na zdjęciu przeglądowym wskazane jest wówczas wykonanie sialografii (przeciwwskazanie- ostre stany zapalne gruczołu); • obraz cienia kamienia ślinowego na zdjęciu przeglądowym należy różnicować ze zwapniałym węzłem chłonnym, kamieniem żylnym (flebolit), ogniskiem zagęszczenia kości, kostniakiem, zawiązkiem zęba lub pozostawionym korzeniem albo materiałem do wypełnień przepchniętym poza wierzchołek korzenia zęba.

33. A) Ogromny kamień ślinowy położony w powiększonej śliniance przyusznej widoczny na zdjęciu celowanym:B) Ta sama pacjentka; badanie sialograficzne wykonane kilka lat wcześniej. Widoczny ubytek wypełnienia spowodowany przez cieniujący złóg zlokalizowany w miejscu odejścia przewodu wyprowadzającego ślinianki przyusznej prawej:

34. Kamica ślinowa- leczenie: • leczenie zależy od stanu klinicznego, nasilenia objawów, rozmiarów i umiejscowienia kamienia i może być zachowawcze lub chirurgiczne; • kamica przewodowa ślinianki podżuchwowej- w przypadku małego kamienie leczenie polega na poszerzeniu przewodu zgłębnikiem o coraz większej średnicy i podawaniu środków ślinopędnych, co może prowadzić do samoistnego wydalenia kamienia ( stosuje się roztwór Tinctura Calami, roztwór pilokarpiny). Podaje się jednocześnie środki przeciwbólowe i rozkurczowe.

37. Kamica ślinowa- leczenie: • leczenie chirurgiczne ślinianki podżuchwowej- stosuje się w przypadku niepowodzenia w leczeniu zachowawczym i w przypadku kamienia większych rozmiarów. Technika zabiegu zależy od postaci kamicy (przewodowa, miąższowa) i w przypadku kamicy przewodu Warthona jest następująca: • śródustnie, w znieczuleniu przewodowym do nerwu językowego i nasiękowym, należy kamień umiejscowić w przewodzie przez założenie przed i za kamieniem podkłuć i lejców • nacina się śluzówkę i ścianę przewodu nad kamieniem, usuwa kamień, a do bliższego końca przewodu zakłada drenik gumowy na okres 10 dni, przyszywając go do śluzówki • przy umiejscowieniu kamienia poniżej zagięcia przewodu Warthona usuwa się go zewnątrzustnie z cięcia podżuchwowego

38. Kamica ślinowa- leczenie: • kamica przewodowa przyusznicy- podobnie podejmuje się próbę udrożnienia przewodu, a przy braku powodzenia operacyjnie usuwa się kamień; • kamica miąższowa ślinianki podżuchwowej- gdy ma długotrwały przebieg i nawracające odczyny zapalne jest to wskazaniem do usunięcia gruczołu wraz z kamieniem z cięcia zewnątrzustnego. Ślinianki podżuchwowe wyłuszcza się w całości z przewodem podżuchwowym z cięcia w fałdzie szyi; • kamica przyusznicy- gdy przebiega z powikłaniami usuwa się zmieniony płat lub wycina jego część z zachowaniem gałązek nerwu twarzowego; • kamica miąższowa ślinianki podjęzykowej- występuje bardzo rzadko ze względów anatomicznych. Leczenie polega na wyłuszczeniu ślinianki.

39. Kamica ślinowa- powikłania: • torbiel zastoinowa; • ropień ślinianki; • przetoka ślinowa (tworzy się jako zejście ropnia); • marskość ślinianki (powodują ją towarzyszące kamicy nowotworowe stany zapalne. Jest to stan przedrakowy będący wskazaniem do jej usunięcia!!!).

40. Niezapalne zmiany patologiczne ślinianek- stany zwyrodnieniowe ślinianek (sialopathie): • do tej grupy chorób zalicza się schorzenia gruczołów ślinowych rozwijających się na tle chorób ogólnoustrojowych, często o niewyjaśnionej etiologii; • wśród objawów klinicznych przeważa niebolesne powiększenie ślinianek ze zmniejszeniem wydzielania śliny; • różnicuje się: • Zespół Sjőgrena; • Zespół Mikulicza; • Zespół Heerfordta.

41. Sialopathie- zespół Sjőgrena (syndroma Sjőgren): • choroba typu kolagenozy reumatoidalnej, tzw. sialoza reumatyczna; • etiologia- prawdopodobnie udział czynników autoimmunizacyjnych w związku z obecnością przeciwciał reagujących z cytoplazmą komórek wydzielniczych ślinianek; • występowanie- zwykle u kobiet w okresie przekwitania;

42. Zespół Sjőgrena- objawy kliniczne: • objawy: • ogólne osłabienie; • suchość w jamie ustnej i w gardle; • wysychanie i pieczenie spojówek; • stany podgorączkowe; • podwyższony OB., • wzrost liczby limfocytów we krwi; • gruczoły ślinowe- powiększenie ślinianek przyusznych z zanikiem brodawek ich ujścia, zanikowe zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, gardła i nosa; • objawy skórne- zanikanie gruczołów skóry, zmniejszone wydzielanie potu, • objawy oczne- suche zapalenie spojówki i rogówki, zmniejszone wydzielanie łez; • objawy stawowe- przewlekłe zapalenie wielostawowe

43. Zespół Sjőgrena: • rozpoznanie- ustala się na podstawie obrazu klinicznego i badań pomocniczych, w tym sialografii, która wykazuje obecność tzw. sialoangiektazji z zaleganiem kontrastu. Ponadto obserwuje się spadek poziomu albumin we krwi, a wzrost immunoglobulin IgG, IgM i IgH; • leczenie- • zachowawcze- podaje się kortykosterydy, witaminę A i B1; • okulistyczne; • reumatologiczne.

44. Badanie sialograficzne w zespole Sjőgrena. Po prawej stronie widoczne są sialoangiektazje. Po stronie lewej prawidłowa faza wypełniania przewodów- obraz ,,gałęzi drzew”:

45. Zespół Sjőgrena- badanie sialograficzne obu zmienionych gruczołów przyusznych:

46. Sialopathie- zespół Mikulicza (syndroma Mikulicz): • objawy: • obustronne powiększenie gruczołów ślinowych, łzowych oraz końca języka; • suchość błony śluzowej jamy ustnej; • zmniejszenie wydzielania gruczołów łzowych; • obniżenie odporności organizmu; • według niektórych autorów jest to wczesna faza zespołu Sjőgrena; • leczenie- polega na pobudzaniu zdolności wydzielniczej ślinianek; • choroba Mikulicza (morbus Mikulicz) znana pod nazwą benign lymphoepithelial lesion- jest to choroba zaliczana do nowotworów niezłośliwych. Może dotyczyć zarówno przyusznic jak i ślinianek podżuchwowych. Leczenie- chirurgiczne, a w razie niedoszczętności napromienianie.

47. Sialopathie- zespół Heefordta (febris ureoparotidena): • występuje znacznie rzadziej niż wymienione choroby zwyrodnieniowe ślinianek; • etiologia- alergiczna; • objawy kliniczne- • obustronne powiększenie ślinianek i gruczołów łzowych; • zapalenie tęczówki; • zapalenie ciała rzęskowego, porażenie nerwu twarzowego i okoruchowego; • objawy ogólne- stany gorączkowe, osłabienie, chudnięcie; • leczenie- • kortykosteroidy,; • witaminy A i B complex; • środki przeciwgorączkowe; • leczenie okulistyczne; • leczenie neurologiczne; • fizykoterapia.

48. Nowotwory ślinianek: • epidemiologia: • zachorowalność wynosi od 1-2 przypadków na 100 000 ludności rocznie; • w 75% nowotwory umiejscawiają się w przyusznicy; • przeciętny wiek chorych to 55 lat; • najczęstszym nowotworem jest gruczolak wielopostaciowy (guz mieszany – tumor mixtus) i stanowi 73% wszystkich nowotworów ślinianek; • mogą to być nowotwory pochodzenia nabłonkowego lub mezenchymalnego.

49. Nowotwory ślinianek- podział: • NOWOTWORY NIEZŁOŚLIWE: • Nabłonkowego pochodzenia: • Gruczolak (adenoma sialogenes); • Torbielakogruczolak limfatyczny, tzw. guz Warthina (cystadenoma papillare lymphomatosum); • Onkocytoma; • Nienabłonkowego pochodzenia: • Naczyniak (angioma); • Tłuszczak (lipoma); • Nerwiak (neurilemmoma). II. NOWOTWORY PÓŁZŁOŚLIWE: • Nabłonkowego pochodzenia: • Gruczolak wielopostaciowy (adenoma polymorphus seu pleomorphicum, tumor mixtus); • NOWOTWORY ZŁOŚLIWE: • Nabłonkowego pochodzenia: • Rak gruczołowy (adenocarcinoma); • Rak płaskonabłonkowy (carcinoma planoephiteliale); • Rak lity, niezróżnicowany (carcinoma solidum, anaplasticum); • Oblak (cylindroma, carcinoma adenoides cysticum); • Rak śluzowonaskórkowy , guz Stewarda (carcinoma mucoepidermale); • Guz mieszany (tumaor mixtus malignus) • Nienabłonkowego pochodzenia: • Mięsak (sarcoma) w różnych postaciach (liposarcoma, lymphosarcoma).

50. Nowotwory ślinianek- charakterystyka ogólna: • nowotwory łagodne- są otorbione i wzrastają powoli w ciągu kilku lat, nie dając żadnych dolegliwości poza zniekształceniem twarzy przy osiągnięciu dużej objętości guza; • nowotwory złośliwe- nagłe przyspieszenie wzrostu z naciekiem okolicznych tkanek, a w guzie przyusznicy z porażeniem nerwu twarzowego. Cechują się ponadto zdolnością dawania przerzutów poprzez naczynia limfatyczne i krwionośne; • nowotwory złośliwe ślinianki przyusznej- naciekają trzon żuchwy. Powodując silnie promieniujące bóle do ucha i skroni; • nacieczenie i uszkodzenie tętnicy szyjnej przez naciek nowotworowy może być przyczyną zgonu z powodu śmiertelnego krwotoku!!!