Seminarium Pomoc Społeczna mity, realia, perspektywy

1. Seminarium Pomoc Społeczna mity, realia, perspektywy

2. Dr Anna Zasada-Chorab Grzegorz Ocieczek - prokurator Prokuratury Krajowej Profesjonalizm Kadr Pomocy Społecznej awans zawodowy stan obecny a perspektywy zmian Wyższa Szkoła Pedagogiczna im. J. Korczaka w Warszawie

3. Plan wystąpienia • Pojęcie zawód a profesja. • Profesjonalizacja pracy socjalnej • kształcenie i doskonalenie zawodowe, • uznanie i autorytet społeczny, • kultura profesjonalna, • zawiązki zawodowe.

4. W Polsce zawód „pracownik socjalny” wprowadzony został do oficjalnej nomenklatury od 1966 r. J. Mikulski określił pracownika socjalnego jako specjalistę zawodowego zajmującego się zaspokajaniem potrzeb socjalnych za pomocą metod pracy socjalnej. W 1971 roku tytuł „pracownik socjalny” znalazł się w rejestrze zawodowym kształcenia szkół pracy socjalnej. Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 20 kwietnia 1995 roku w sprawie klasyfikacji zawodów i specjalności dla potrzeb rynku pracy oraz zakresu jej stosowania – w części „Zawody i specjalności” ujęło grupę zawodów: 34 – Pracownicy pozostałych specjalności, a w niej symbol 346 – pracownicy socjalni

5. Niezbędne do wykonywania zawodu są umiejętności praktyczne, które są wynikiem zdobytej wiedzy teoretycznej. Stanowią one istotne przesłanki, tzw. predyspozycje psychospołeczne do wykonywania zawodu pracownik socjalny. Do katalogu najważniejszych umiejętności zalicza się empatię, łatwość nawiązywania kontaktów, itp. Drugi typ umiejętności stanowią umiejętności techniczne takie jak: analiza, diagnoza, strategia, ewaluacja, itd.

6. Profesjonalizacja pracy socjalnej „Profesjonalizm” jest słowem wieloznacznym i może być różnie ujmowany teoretycznie. Słowo to może oznaczać „zawodowe, fachowe robienie czegoś; dobre na odpowiednim poziomie wykonywanie czegoś, czego się podjęło, zawodowstwo, fachowość”. Według Słownika języka polskiego – „profesjonalizm” to „uprawianie zawodowo jakiejś sztuki, dyscypliny sportowej, itp.: zawodowstwo”. Wyróżnia się pojęcie „profesjonalny” – po pierwsze to taki, który odznacza się fachowością, dobrym wykonaniem; po drugie profesjonalny rozumiany jako zawodowy, traktowany jako zawód.

7. Natomiast pojęcie „profesjonalista” to ktoś, „kto fachowo, bardzo dobrze robi to, czego się podjął, dobry fachowiec, zawodowiec. Po szczegółach wykonania poznać można profesjonalistę. Do zakładu przyjmują tylko profesjonalistów, partacze mnie nie interesują...”. Pracownicy socjalni coraz częściej zaczynają identyfikować się nie tylko z zawodem, ale z „profesją”. Pojęcia te są używane zamiennie, choć różna jest ich treść semantyczna. Pojęciem „profesje społeczne” obejmują całą gamę zawodów społecznych uprawianych przez osoby przygotowane do podejmowania działania społecznego wobec trzech kategorii osób: zagrożonych wyłączeniem, wyłączanych i już wyłączonych (wykluczonych) z życia społecznego.

8. Profesjonalizacja pracy socjalnej Profesjonalizm w ujęciu socjologicznym jest związany z działalnością zawodową odznaczającą się czterema cechami: 1. wiedzą teoretyczną i praktyką zawodową, 2. uznaniem i autorytetem społecznym, 3. zakresem autonomii, 4. kulturą profesjonalną.

9. Wiedza teoretyczna i praktyka zawodowa Jest to działalność zawodowa, która opiera się na specjalistycznej wiedzy teoretycznej zdobywanej przez formalne wykształcenie i doskonalonej przez praktykę zawodową. Można postawić tezę, że warunek ten w Polsce jest spełniony, choć pojawiają się pewne pytania, które chciałabym przeanalizować. Ustawa o pomocy społecznej określa typy szkół oraz kierunki kształcenia, których ukończenie uprawnia do wykonywania tego zawodu. Nakłada także na pracowników socjalnych obowiązek stałego podnoszenia kwalifikacji.

10. Kwalifikacje pracowników socjalnych wskazane ustawą z dnia 12 marca 2004 roku o pomocy społecznej (tekst jednolity Dz.U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362, z późn. zm.) oraz ustawą z dnia 16 lutego 2007 r. o zmianie ustawy o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 48, poz.320) - stan prawny obowiązujący na dzień 31marca 2010 r., tj. w dniu wejścia w życie ostatniej nowelizacji przepisów dotyczących uprawnień do wykonywania zawodu (Dz. U. z 2010 r. Nr 40, poz. 229).

11. Art. 116 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 roku o pomocy społecznej • Pracownikiem socjalnym może być osoba, która spełnia co najmniej jeden z niżej wymieniowych warunków: • posiada dyplom ukończenia kolegium pracowników służb społecznych; • ukończyła studia wyższe na kierunku praca socjalna; • do dnia 31 grudnia 2013 r. ukończyła studia wyższe o specjalności przygotowującej do zawodu pracownika socjalnego na jednym z kierunków: a) pedagogika, b) pedagogika specjalna, c) politologia, d) polityka społeczna, e) psychologia, f) socjologia, g) nauki o rodzinie

12. System kształcenia 3 letnie studia licencjackie na kierunku praca socjalna Kolegium Pracowników Służb Społecznych Egzamin licencjacki Egzamin licencjacki przy uczelni patronackiej Egzamin magisterski Egzamin przed RKE Egzamin przed CKE 2 letnie studia magisterskie na kierunku praca socjalna I stopień specjalizacji (2 semestry – ok. 1 rok II stopień specjalizacji (ok. 2 semestry – ok 1 rok

13. WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA im. JANUSZA KORCZAKAw WARSZAWIE Prowadzi kształcenie na: • Kierunku: Praca Socjalna I stopnia – studia licencjackie • Kierunku: Praca Socjalna II stopnia – studia magisterskie • Studia na odległość – KNO Specjalizacje zawodowe: I stopnia dla pracowników socjalnych, II stopnia dla pracowników socjalnych, Organizacje Pomocy Społecznej Kursy, szkolenia, konferencje, seminaria – tematyczne z obszaru Pracy Socjalnej, Pomocy Społecznej i Polityki Społecznej. Wydawnictwo: Publikacje naukowe i czasopisma. Projekty z UE m.in. Standard Superwizji Pracy Socjalnej.

14. ROZPORZĄDZENIE MINISTRA PRACY I POLITYKI SPOŁECZNEJ z dnia 17 kwietnia 2012 r.w sprawie specjalizacji w zawodzie pracownik socjalny Minimum programowe dla I stopnia specjalizacji w zawodzie pracownik socjalny obejmuje następujące moduły oraz liczbę godzin przeznaczonych na ich realizację: • warsztat pracy pracownika socjalnego – 50 h; • etykę zawodową i prawa człowieka – 10 h; • Wybrane zagadnienia z zakresu prawa rodzinnego, prawa cywilnego, prawa administracyjnego, prawa karnego, prawa pracy i zabezpieczenia społecznego – 30 h; • wybrane zagadnienia z zakresu prawa pomocy społecznej – 20 h; • umiejętności interpersonalne w pracy socjalnej – 40 h; • sieć wsparcia społeczności lokalnej – 20 h; • metody oraz techniki tworzenia projektów socjalnych – 20 h.

15. ROZPORZĄDZENIE MINISTRA PRACY I POLITYKI SPOŁECZNEJ z dnia 17 kwietnia 2012 r.w sprawie specjalizacji w zawodzie pracownik socjalny Minimum programowe dla II stopnia specjalizacji w zawodzie pracownik socjalny obejmuje następujące moduły oraz liczbę godzin przeznaczonych na ich realizację: 1) w zakresie przygotowania ogólnego: • projekt socjalny – 40 h, • mediacje i negocjacje – 20 h, • metody zarządzania w pracy socjalnej i pomocy społecznej – 30 h, • wypalenie zawodowe – 10 h, • lokalną politykę społeczną – 40 h, • publiczne relacje i promocję działań w pomocy społecznej – public relations (PR) – 10 h, • politykę społeczną w Unii Europejskiej oraz działania Rady Europy w zakresie polityki społecznej – 10 h 2) w zakresie przygotowania specjalistycznego, dostosowanego merytorycznie do specjalności pracy socjalnej, o których mowa w § 7: • interdyscyplinarną charakterystykę problemu – 40 h, • metody pracy socjalnej – 20 h, • hospitacje instytucji działających w obszarze specjalności, o których mowa w §7 – 20 h,

16. ROZPORZĄDZENIE MINISTRA PRACY i POLITYKI SPOŁECZNEJ z dnia 26 września 2012 r.w sprawie specjalizacji z zakresu organizacji pomocy społecznej Dla specjalizacji ustala się minimum programowe zawierające następujące bloki tematyczne oraz liczbę godzin przeznaczonych na realizację każdego z tych bloków tematycznych: 1) współczesne kierunki rozwoju polityki społecznej - 10 h; 2) pomoc społeczna jako instytucja, w tym zasady finansowania pomocy społecznej - 20 h; 3) wybrane zagadnienia prawne z zakresu prawa rodzinnego, prawa karnego penitencjarnego, prawa administracyjnego, prawa pracy, zabezpieczenia społecznego, systemu prawnego pomocy społecznej, praw człowieka - 30 h; 4) wybrane elementy socjologii oraz teorii organizacji i zarządzania - 20 h; 5) kierowanie i zarządzanie superwizyjne w pomocy społecznej - 20 h; 6) metody statystyczne w pomocy społecznej - 10 h; 7) etyka pracy socjalnej - 10 h; 8) instytucje i organizacje realizujące cele pomocy społecznej, z uwzględnieniem organizacji pozarządowych - 10 h; 9) zadania jednostek organizacyjnych pomocy społecznej gminy, powiatu, województwa - 50 h; 10) kategorie osób i rodzin uprawnionych do korzystania z pomocy społecznej - 30 h.

17. Uznanie i autorytet społeczny Profesjonalizm, „cieszy się uznaniem, autorytetem społecznym, wynikającym z posiadania kompetencji”. Pojęcie „autorytet” oznacza: „człowiek ogólnie poważany ze względu na swą wiedzę lub postawę moralną, mający wpływ na zachowanie i myślenie innych, ciesząca się ogólnym szacunkiem instytucja”. Autorytet to również „szacunek, poważanie, jakim się cieszy jakaś osoba lub instytucja”. Pojęcie „uznania” według Małego słownika języka polskiego to „pozytywna ocena, pochwała, aprobata, szacunek, poważanie”. Pracownicy socjalni w Polsce mają trudną sytuację wynikającą z nie do końca określonego statusu społecznego (profesjonalny rozumiany jako szacunek, uznanie dla działań doniosłych publicznie, powierzonych grupom o odpowiednich kwalifikacjach). Spośród wielu zawodów, które pretendują do profesji, pracownik socjalny cieszy się „względnym” prestiżem. Można postawić pytanie, jakie są relacje pomiędzy autorytetem formalnym i profesjonalnym.

18. Zakres autonomii Profesjonaliści to ci, którzy wykonują ten zawód dysponując znacznym zakresem autonomii w sprawach dotyczących oceny własnych kompetencji, wymagań w zakresie przygotowania zawodowego, przywilejów i obowiązków zawodowych. Autonomią nazywa się „prawo jakiejś zbiorowości ludzkiej do tego, żeby samodzielnie decydować o swoich sprawach wewnętrznych, rozstrzygać je wedle własnej woli, samostanowienie”. Czy pracownicy socjalni posiadają taką autonomię? Na pewno autonomiczność ich działania jest mocno ograniczona. Pracownik socjalny zazwyczaj sam podejmuje decyzję, jaki rodzaj pracy socjalnej podejmie z klientem i tu ma ogromny wachlarz możliwości stosowania różnych metod i narzędzi pracy socjalnej.

19. Kultura profesjonalna Profesjonaliści mają zazwyczaj własny kodeks etyczny i własną kulturę profesjonalną – normy, hierarchię wartości i symbole. Pojęciem kodeks określa się „zbiór przepisów prawnych pewnej dziedziny; także” książka zawierająca ten zbiór... Kodeks to całokształt zasad i norm, także niepisanych, odnoszących się do postępowania w pewnej dziedzinie, reguł obowiązujących ludzi o pewnym statusie społecznym, ludzi wykonujących pewien zawód, itd.” Kodeks etyczny według Leszka Kołakowskiego to: a) zbiór nakazów etycznych, mający układ zhierarchizowany, zmierzający do zupełności, b) mówiący nam, które nakazy są bezwarunkowe, a które ograniczone okolicznościami, c) dążenie do ideału kompletności, tj. uzyskania takiego zbioru zasad, które dają się zastosować w dowolnej sytuacji moralnej i zawsze przesądzają ją jednoznacznie.

20. Altruizm jako konieczność i zagrożenie dla profesji Istotnym elementem w każdej profesji jest tzw. „altruizm”, czyli dbanie o dobro drugiego człowieka, a nie tylko własne, kierowanie się w swych działaniach interesem drugiego człowieka a nie tylko i wyłącznie swoim. Jednak chodzi tutaj raczej o „konieczną dozę altruizmu”, a nie o sytuację, w której jest on naczelną zasadą i cechą. Altruizm to działalność w dużej mierze prospołeczna, nastawiona na podtrzymanie, ochronę lub rozwój interesów jednostek oraz grup i społeczności ludzkich. Jest to więc postawa świadomego i celowego pomagania innym ludziom. Powstaje pytanie, czy wykonywanie pracy socjalnej w zakresie zawodu pracownika socjalnego (za którą pobiera się wynagrodzenie) nie utrudnia zajmowania postawy altruistycznej?

21. Formy organizowania się pracowników socjalnych jako wyrazprofesjonalizacji zawodu Pod pojęciem organizacja rozumie się grupę ludzi mających wspólny plan, program i zadania. Organizacja może być instytucją społeczną lub organizacją zawodową, itd. Organizacje, które zostaną zaprezentowane będą miały charakter stowarzyszeń. Przez termin stowarzyszenie rozumie się samorządne, dobrowolne, trwałe zrzeszenie o cechach niezarobkowych, pozwalających na realizację indywidualnych zainteresowań (Dz. U. z 1989 r., nr 20, poz. 104). Pojawienie się organizacji zawodowych pracowników socjalnych to niewątpliwie proces dochodzenia do profesjonalizacji zawodu.

22. Związki zawodowe Przynależność do organizacji związkowych umożliwia wpływanie na prawodawstwo polskie poprzez opiniowanie założeń i projektów aktów prawnych w zakresie objętym zadaniami związków zawodowych.

23. Modele Zarządzania Zasobami Ludzkimi Model kapitału ludzkiego Najważniejszym elementem każdej organizacji, także instytucji pomocy społecznej, są jej pracownicy. Brak odpowiedniej kadry, zaangażowanego i wykwalifikowanego personelu, powoduje, że instytucja nie jest w stanie postawionych przed nią celów.

24. Modele Zarządzania Zasobami Ludzkimi Inwestowanie w kapitał ludzki obejmuje zarówno ochronę socjalna pracownika (zdrowie, wypoczynek itp.), jak i podnoszenie przez niego kwalifikacji. Jedyną różnicą między inwestowaniem w maszyny, a inwestowaniem w ludzi jest wyższy w tym ostatnim przypadku poziom ryzyka. Pracownik, w którego zainwestowano może porzucić pracę, zachorować, umrzeć itp.

25. Modele Zarządzania Zasobami Ludzkimi Model kapitału ludzkiego zawiera następujące założenia : • lojalność pracownika wobec firmy, która w niego inwestuje ; • zaangażowanie pracownika i motywację do realizacji celów organizacji ; • współpraca ze strony pracownika, tzn. firma stwarza człowiekowi szanse rozwoju, a ten z kolei zwraca poniesione nakłady swoją produktywnością ; • dobre stosunki pracownicze, atmosfera współpracy, co sprzyja efektywności . W tym modelu zakłada się potrzebę wychowania pracownika dla organizacji i akceptuje potrzebę ponoszenia związanych z tym kosztów.

26. Modele Zarządzania Zasobami Ludzkimi Model sita. Przeciwieństwem modelu kapitału ludzkiego jest model sita, wg którego przyjmuje się do pracy najlepszych i najlepsi robią w niej karierę , a gorsi wcześniej czy później odpadają , są odsiewani. Zakłada się , że : • ludzie dorośli posiadają określony potencjał , wiedzę i umiejętności, a ich brak nie może być szybko łatwo uzupełniony ; • należy zatrudniać najlepszych , a w gorszych nie warto inwestować ; • najlepszą motywacją do pracy jest konkurencja, rywalizacja o pracę i awans.

27. Awans zawodowy pracownika socjalnego 1. aspirant pracy socjalnej, 2. pracownik socjalny, 3. starszy pracownik socjalny, 4. specjalista pracy socjalnej, 5. starszy specjalista pracy socjalnej, 6. główny specjalista.

28. Awans zawodowy w innych grupach zawodowychna przykładzie nauczycieli Stopień awansu zawodowego • nauczyciel stażysta wynagrodzenie zasadnicze – 2265,00 zł brutto, • nauczyciel kontraktowy wynagrodzenie zasadnicze – 2331,00 zł brutto, • nauczyciel mianowany wynagrodzenie zasadnicze – 2647,00 zł brutto, • nauczyciel dyplomowany wynagrodzenie zasadnicze – 3109,00 zł brutto,

29. Możliwość uzyskania zmiany wynagrodzenia przez pracownika samorządowego w związku z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych Pracownik samorządowy (w tym pracownik pomocy socjalnej), zobowiązany jest posiadać odpowiednie kwalifikacje wymagane do pracy na określonym stanowisku. Jeżeli kwalifikacje te posiada, ale dodatkowo postanowił podwyższyć poziom wykształcenia i robi to z własnej inicjatywy, to nie przysługuje mu roszczenie o podwyżkę wynagrodzenia z tego tytułu.

30. Możliwość uzyskania zmiany wynagrodzenia przez pracownika samorządowego w związku z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych Zgodnie z obowiązującymi przepisami, w tym m.in. art. art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych pracownikowi samorządowemu przysługuje wynagrodzenie stosowne do zajmowanego stanowiska oraz posiadanych kwalifikacji zawodowych. Zasady wynagradzania pracowników samorządowych określone są w: - przepisach powszechnie obowiązujących (ustawa o pracownikach samorządowych i rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 18 marca 2009 r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych) - regulaminie wynagradzania obowiązującym w danej jednostce.

31. Pojęcie wynagrodzenia za pracę. • Wynagrodzenie za pracę – okresowe świadczenie majątkowe przysługujące za prace świadczoną w ramach prawnego stosunku pracy, odpowiednio do jej rodzaju, ilości i jakości. • Minimalne wynagrodzenie za pracę – pracownik zatrudniony w pełnym wymiarze czasu nie może otrzymywać wynagrodzenia za pracę, niższego niż minimalne ( art. 6 ust.1 ustawy o wynagrodzeniu minimalnym ) • Postanowienia regulaminu wynagrodzenia, jako źródła prawa pracy nie mogą być dla pracowników mniej korzystne niż przepisy prawa pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych.

32. Wypłata wynagrodzenia za pracę • Pracownik nie może zrzec się wynagrodzenia ani przenieść tego prawa na inną osobę. • Wynagrodzenie jest niezbywalnym prawem pracownika. • Wypłata wynagrodzenia należy do podstawowych obowiązków pracodawcy. • Złożenie przez pracownika oświadczenia o zrzeczeniu się wynagrodzenia jest czynnością nieważną. • Zdaniem S.N. Z art. 84 k.p. wynika zakaz nie tylko całkowitego lecz także częściowego zrzeczenia się wynagrodzenia i ma on charakter bezwzględny – wyrok S.N. z dnia 3 lutego 2006r sygn. II PK 161/2005.

33. Wynagrodzenie kadry kierowniczej pracowników pomocy społecznej. • Wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta, marszałek mają obowiązek określić maksymalne miesięczne wynagrodzenie kierowników i zastępców kierowników jednostek pomocy społecznej.

34. Wynagrodzenie pracowników pomocy społecznej. • Obowiązujące przepisy dają pracodawcom samorządowym możliwość określenia pracownikom wyższych stawek wynagrodzenia minimalnego niż wskazane w rozporządzeniu. W przypadku podwyższenia minimalnego wynagrodzenia zasadniczego należy tę kwestię wskazać w regulaminie wynagradzania obowiązującym u konkretnego pracodawcy. • Wysokość wynagrodzenia zasadniczego pracownika musi się mieścić w przedziale płac ustalonym dla konkretnego stanowiska. Nie może być niższa od minimalnej stawki zaszeregowania i wyższa od maksymalnej stawki zaszeregowania.

35. Możliwość uzyskania zmiany wynagrodzenia przez pracownika samorządowego w związku z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych Indywidualną wysokość wynagrodzenia zasadniczego dla pracownika samorządowego ustala pracodawca. Pracownik nie ma roszczenia o podwyżkęwynagrodzenia z powodu podwyższenia poziomu wykształcenia, jeżeli prawo do takiej podwyżki nie wynika z obowiązujących u danego pracodawcy przepisów prawa pracy.

36. Możliwość uzyskania zmiany wynagrodzenia przez pracownika samorządowego w związku z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych Kodeks pracy przewiduje, że wynagrodzenie za pracę powinno być tak ustalone, aby odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy (art. 78 § 1 Kodeksu pracy), ale z normy tej nie wynika roszczenie pracownika o podwyższenie wynagrodzenia w związku z podwyższeniem poziomu wykształcenia.

37. Zakaz dyskryminacji przy ustalaniu wynagrodzenia za pracę. • Pracownicy mają prawo do jednakowego wynagrodzenia za jednakowa pracę lub za pracę o jednakowej wartości. • Prace o jednakowej wartości są to prace, których wykonywanie wymaga od pracowników porównywalnych kwalifikacji zawodowych, potwierdzonych dokumentami przewidzianymi w odrębnych przepisach lub praktyką i doświadczeniem zawodowym a także porównywalnej odpowiedzialności i wysiłku.

38. Orzecznictwo Sądu Najwyższego • Do naruszenia zasady równego traktowania pracowników i zasady niedyskryminacji, może dojść wtedy, gdy różnicowanie sytuacji pracowników wynika z zastosowania przez pracodawcę niedozwolonego kryterium a w szczególności gdy dyferencjacja praw pracowniczych nie ma oparcia w odrębnościach związanych z ciążącymi obowiązkami, sposobem ich wypełniania, jak również kwalifikacjami – wyrok S.N. z dnia 5 października 2007r. sygn. II PK 14/2007. • W razie zróżnicowania wynagrodzenia pracowników wykonujących jednakową pracę, pracodawca powinien udowodnić że kierował się obiektywnymi powodami. Przy powołaniu się pracodawcy na różne kwalifikacje zawodowe i staż pracy, oznacza to konieczność wykazania że miały one znaczenie przy wykonywaniu zadań powierzonych pracownikom – wyrok S.N. z dnia 22 lutego 2007r. Sygn. I PK 242/2006.

39. Propozycje zmian w zasadach wynagrodzenia pracowników socjalnych Jednym z postulatów wysuwanych przez Polską Federacje Związkową Pracowników Socjalnych Pomocy Społecznej jest: „ Modyfikacja uprawnień pracowników socjalnych poprzez postulowane wprowadzenie wzorem uregulowań obowiązujących np. kuratorów sądowych m.in.: prawa do corocznego dodatkowego urlopu wypoczynkowego i jego wydłużania po przepracowanych latach pracy oraz skrócenia okresu uprawniającego od nabycia prawa do pierwszego dodatkowego urlopu; mechanizmu procentowo naliczanej kwoty dodatku za pracę w terenie, jej waloryzowaniu lub podnoszenia kwotowego; uniezależnienia wypłaty tegoż dodatku oraz korzystania z dodatkowego urlopu od warunku przeprowadzania rodzinnych wywiadów środowiskowych.”

40. Propozycje zmian w zasadach wynagrodzenia pracowników socjalnych W obecnym stanie podjąć należy działania zmierzające do zmiany zapisów ustawy o pomocy społecznej w kierunku wprowadzenia zmian dotyczących możliwości obligatoryjnych podwyżek związanych z posiadanymi kwalifikacjami, Koniecznym więc będzie przede wszystkim min. podniesienie kwoty bazowej od której naliczane będzie uposażenie pracownika ( podobnie jak ma to miejsce w art. 30 ust 3 ustawy Karta Nauczyciela), oraz dodatkowo zapewnienie obligatoryjnych, proporcjonalnych wzrostów uposażenia w zależności od posiadanych kwalifikacji. Zmiany w wynagrodzeniu mogą polegać: 1.na możliwości podwyższenia kwoty bazowej, 2.na procentowym podwyższeniu kwot proporcjonalnie do posiadanych kwalifikacji zawodowych.

41. Propozycje zmian w zasadach wynagrodzenia pracowników socjalnych W przeciwnym wypadku możliwe są scenariusze w których: • zawód pracownika socjalnego ( odwrotnie niż w krajach wysoko rozwiniętych: Niemcy Norwegia Anglia) podlegać będzie całkowitej deprecjonalizacji. - brak będzie jakichkolwiek powodów ( oprócz powodów „czasowych” ) do podejmowania pracy przez młode pokolenie w takiej branży, która z punktu widzenia ogromnej skąd inąd grupy ludzi nie radzących sobie z problemami dnia codziennego jest istotnie ważna i użyteczna.

42. Dziękujemy za uwagę dr Anna Zasada - Chorab mgr Grzegorz Ocieczek