PAPIEŻ JAN PAWEŁ II WIELKI

1. PAPIEŻ JAN PAWEŁ II WIELKI

3. DZIECIŃSTWO

4. Papież Jan Paweł II przyszedł na świat jako Karol Józef Wojtyła w Wadowicach, na południu Polski, 18 maja 1920 roku. Jego matką była Emilia Kaczorowska. Ojciec, który także miał na imię Karol, i który służył jako oficer w austryjacko - węgierskiej armii, był człowiekiem głęboko wierzącym. Emilia Kaczorowska zmarła w 1929 roku z powodu wrodzonej wady serca i problemów z nerkami, kiedy Lolek miał tylko 9 lat. Kilka lat później jego brat Edmund, który był lekarzem, zaraził się szkarlatyną od jednego ze swoich pacjentów i zmarł w 1932 roku, mając zaledwie 26 lat. Małego Karola wychowywał więc ojciec, który szczególną wagę przywiązywał do wykształcenie i modlitwy. Chłopiec, kiedy miał wolny czas odwiedzał istniejącą w Wadowicach społeczność żydowską, wśród której miał bardzo wielu przyjaciół. Fakt ten zaważył na tym, że szczególną sympatią i zrozumieniem zawsze potem obdarzał wiarę żydowską.

5. STUDIA

6. Latem 1938 roku, po skończeniu Państwowego Gimnazjum Męskiego im. Marcina Wadowity w rodzinnych Wadowicach, syn i ojciec przenieśli się do Krakowa, gdzie Jesienią tego samego roku Karol rozpoczął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim. Studiował polonistykę, gramatykę i literaturę, język rosyjski i staro-cerkiewno- słowiański. Zapisał się także do lokalnego towarzystwa teatralnego. Tam też, podczas gry aktorskiej ujawnił życie. Przez moment Karol zastanawiał się nawet nad całkowitym poświęceniem się aktorstwu. Podczas studiów znalazł też czas aby pracować jako wolontariusz w bibliotece i odbyć obowiązkowy trening wojskowy w Legionie Uniwersyteckim. Co zdumiewające znalazł jeszcze czas na dodatkową naukę języka francuskiego.

7. Po wybuchu II wojny światowej we wrześniu 1939 roku, Polska znalazła się pod niemiecką. Uciekając przed nazistami Karol wraz z ojcem przyłączył się do setek uciekających na wschód emigrantów. Jednakże po przejściu około 200 kilometrów, kiedy tylko usłyszeli o napaści Rosjan na Polskę, natychmiast powrócili do Krakowa. Nowe władze natychmiast zamknęły uniwersytet, zaś Karol rozpoczął tajną, trwającą ponad rok, współpracę z polskim ruchem oporu. Kontynuował również swą edukację, ucząc się w sekrecie języka francuskiego. Jesienią 1940 roku podjął pracę w kamieniołomie. Była to ciężka praca, a ponadto mógł w sekrecie studiować teologię. Co było także istotne dzięki niej uniknął wcielenia do służby Wojskowej. W tym samym czasie, w 1941 roku zmarł jego ojciec, Karol pozostał Więc bez najbliższej rodziny. W 1942 roku kontynuował studia w Krakowie, na Tajnym nauczaniu prowadzonym przez kardynała Adama Stefana Sapiechę, Arcybiskupa Krakowa, gdzie studiował teologię. Wiedział, że jego los powinien Być związany z Kościołem.

8. KAPŁAŃSTWO

9. 1 listopada 1946 roku stał się dla Karola pamiętnym dniem, był to bowiem dzień, w którym otrzymał święcenia kapłańskie z ręki swego protektora kardynała Sapiechy. Natychmiast wysłano go do Rzymu, by kontynuował tam swe nauki. Swoją pracę doktorską poświęcił zagadnieniu wiary św. Jana od Krzyża. Po jej ukończeniu latem 1948 roku Karol powrócił do ojczyzny, gdzie objął posadę wikarego w małej miejscowości Niegowice znajdującej się 25 kilometrów od Krakowa. Tam też kontynuował pisanie tekstów doktrynalnych. Jednakże po kilku miesiącach został przeniesiony do parafii św. Floriana. Odnowił też swe związki z Uniwersytetem Jagiellońskim, gdzie zaczął nauczać etyki. Na polu tym odnosił tak wielkie sukcesy, iż został wkrótce profesorem na Katolickim Uniwersytecie w Lublinie. Jego teksty i pisma były już wówczas bardzo chętnie czytane. Docenił je także Papież Paweł VI. Wszystko to, jak i jego walka o wolność Kościoła Katolickiego w czasach reżimu komunistycznego spowodowało, iż zwrócono na niego, w hierarchii kościelnej, szczególną uwagę.

10. Stawało się jasnym, że Karol przeznaczony był do rzeczy ważnych. I tak też w 1958 roku został wyniesiony do pozycji biskupa pomocniczego w Krakowie. Tam też po 4 latach intensywnej pracy, w wieku 38 lat, został biskupem Krakowa. Ta znacząca pozycja sprawiła, iż w hierarchii kościelnej Polski zajmował teraz jedną z najwyższych pozycji. Już jako biskup został zaproszony do wzięcia udziału w Drugim Soborze Watykańskim, który rozpoczął się w czerwcu 1963 roku. Sobór ten został powołany, by jak powiedział Papież Jan XXIII „odnowić nas samych, jak i powierzonych nam wiernych, tak by postać Jezusa Chrystusa, która jaśnieje w naszych sercach, mogła zajaśnieć przed wszystkimi ludźmi, i by chwała Pana została objawiona”. Niedługo potem, 30 grudnia 1963 roku Karol Wojtyła zostaje arcybiskupem Krakowa.

11. HABEMUS PAPAM

12. Arcybiskup Wojtyła, wraz z pozostałymi wstrząśniętymi nagłą śmiercią Papieża Pawła VI kardynałami, powraca do Watykanu, aby w październiku 1978 roku Dokonać wyboru kolejnego papieża. Głównymi kandydatami byli wówczas Arcybiskup Florencji – kardynał Giovanni Benelli oraz arcybiskup Genui – kardynał Giuseppe Siri. Arcybiskup Florencji kardynał Benelli przegrał w pierwszym Głosowaniu kilkoma zaledwie głosami. Ostatecznie jednak podczas ósmego, Ostatniego już głosowania 21 października 1978 roku nad Watykanem pojawił Się biały dym informujący o zakończeniu głosowania. Arcybiskup Wojtyła został Nowym papieżem.

13. Ku zdziwieniu wielu ludzi zdobył on wystarczającą ilość głosów, aby zostać 246 papieżem. Był pierwszym, niepochodzącym z Włoch papieżem od 455 lat (od czasów Hadriana VI, 1522-23), miał 58 lat, był zatem najmłodszym papieżem, Od czasów Piusa IX, w 1846 roku. W Polsce, zapanowała niezwykła radość, Szczególnie, iż zdawało się, że komuniści nadal sprawują tu silną władzę. Ogłoszono, że arcybiskup Karol Wojtyła przyjmie imiona Jan Paweł II na cześć Swych poprzedników. Już następnego dnia odprawił on w Kaplicy Sykstyńskiej Mszę świętą i wygłosił swoje pierwsze błogosławieństwo „Urbi et Orbi”, Który transmitowały stacje radiowe na całym świecie.

14. ZAMACHY NA PAPIEŻA

15. 13 maja 1981 roku Papież Jan Paweł II utwierdził się w przekonaniu, że znajduje się pod specjalną łaską Najświętszej Marii Dziewicy. Tego dnia bowiem, kiedy pojawił się na placu św. Piotra, by zwrócić się do zebranych tam wiernych stał się ofiarą zamachu. Strzelec Mehmet Ali Agca, z pochodzenia Turek, postrzelił go na oczach tłumu. Zabranemu natychmiast do szpitala Papieżowi Janowi Pawłowi II, przetoczono krew. Jego obrażenia były na tyle poważne, iż udzielono mu nawet ostatniego namaszczenia. Dojście do zdrowia, nigdy w pełni nie odzyskanego, zajęło mu bardzo wiele czasu.

16. Do tej pory nie wiadomo, kto ukrywał się za zamachem. Jedna z popularniejszych teorii mówi o tym, iż został on zlecony przez Związek Radziecki, zaniepokojony efektem jaki Papież wywierał w swojej ojczyźnie jak i innych komunistycznych krajach. Być może była to jednak sprawa wewnętrzna w samym Watykanie. Niedoszłego zabójcę skazano na karę dożywotniego więzienia. Nigdy jednak nie ujawnił on kto zlecił mu dokonanie zamachu. Papież Jan Paweł II odwiedził go w więzieniu pod koniec grudnia 1983 roku. Po przeprowadzonej z nim rozmowie na osobności Ojciec Święty powiedział: „To o czym rozmawialiśmy niechaj pozostanie naszym sekretem. Przemawiałem jednak do niego jako jego brat, który wybacza mu, i który mu ufa.”

17. 12 maja 1982 roku Papież Jan Paweł II stał się celem kolejnego zamachu. Było to w czasie jego wizyty w Fatimie w Portugalii, kiedy to uzbrojony w nóż mężczyzna podbiegł do Papieża z zamiarem zadania ciosu. Na szczęście jednak, ochronie udało się pochwycić go, nim zdążył on skrzywdzić Ojca Świętego. Niedoszłym zamachowcem okazał się być hiszpański ksiądz o imieniu Juan Maria Fernandez Krohn, który sprzeciwiał się przeprowadzanym ostatnio w Kościele Katolickim reformom. Został on skazany na sześć lat więzienia.

18. CHOROBY OJCA ŚWIĘTEGO

19. Papież Jan Paweł II, który był zapalonym sportowcem, wniósł do swego pontyfikatu wiele entuzjazmu. Do późnych lat życia cieszył się dobrym zdrowiem, mimo iż próby zamachów znacznie je pogorszyły. W 1992 roku usunięto mu guz z okrężnicy, w 1993 roku zwichnął sobie bark, a w 1994 roku złamał kość udową. W 1996 roku usunięto mu wyrostek robaczkowy. Ostatecznie w 2001 roku chirurdzy potwierdzili szeroko powtarzane spekulacje jakoby Papież cierpiał na chorobę Parkinsona, mimo iż Watykan nie potwierdził tej wiadomości aż do 2003 roku. Do tego czasu jednak Papież miał już wyraźne kłopoty z mówieniem, a zdawało się także, że i ze słuchem. Rzadko też widywano go chodzącego po mającej miejsce wymianie stawu biodrowego, która spowodowała dodatkowo zapalenie stawu w jego prawym kolanie. Jednakże jego problemy ze zdrowiem nigdy nie przeszkodziły mu w służbie kościołowi jak i w niesieniu przesłania jego wyznawcom poprzez nieustanne pielgrzymki po całym świecie. Mimo kruchego zdrowia pozostawał człowiekiem o niezwykle bystrym umyśle. Urząd jednak jaki dźwigał na swych barkach z pewnością odbił się na jego zdrowiu, i mimo iż nigdy oficjalnie nie potwierdził chęci zrezygnowania z funkcji papieża, jego prywatne zapiski wskazują, że w 2002 roku dość intensywnie myślał o tym, lecz nie zrezygnował.

20. We wrześniu 2003 roku stan zdrowia Papież Jana Pawła II znacznie się pogorszył zaś jego prawa ręka kardynał Joseph Ratzinger wezwał do modlitwy za Ojca Świętego co w znacznej mierze odnowiło obawy o jego zdrowie. w lutym 2005 roku po nawrocie grypy, która spowodowała ostre zapalenia i kurcze krtani, Papież zabrany został do rzymskiego szpitala Gemelli. 6 lutego stan jego zdrowia polepszył się. Wraz z nastaniem Wielkanocy, ponownie jednak pojawiły się głosy zwątpienia czy będzie on w stanie nadal sprawować swą funkcję. Po raz pierwszy też w ciągu całego pontyfikatu, Papież nie uczestniczył w nabożeństwie Środy Popielcowej. Powrócił jednak do Watykanu 10 lutego, w czwartek.

21. Dwa tygodnie później, 24 lutego, ponownie zabrano go jednak do szpitala Gemelli, gdzie przeszedł zabieg tracheotomii, mający pomóc Papieżowi w jego problemach z oddychaniem. Poradzono mu wówczas, aby unikał mówienia. Wbrew tym zaleceniom 27 lutego oraz 6 marca, w niedzielę, udzielił jednak z okna swego szpitalnego pokoju cichego błogosławieństwa. Kardynał Ratzinger potwierdził zaś, że Papież nadal kontynuuje pracę i jest w stanie wydawać jasne polecenia. Do kolejnej niedzieli 13 marca zdrowie Jana Pawła II poprawiło się na tyle, iż był on w stanie przemówić do zebranych pielgrzymów podczas modlitwy na Anioł Pański. Tego samego dnia powrócił do Watykanu. 20 marca, w Niedzielę Palmową pojawił się w oknie Bazyliki św. Piotra, z którego pomachał gałązką oliwną do tysięcy zebranych pielgrzymów, mających nadzieję na ujrzenie Papieża. Mimo, iż jego widok ogromnie ich ucieszył Papież nie wziął udziału w niedzielnej mszy, a jedynie oglądał ją na ekranie telewizora w swym prywatnym apartamencie.

22. Dwa dni później Watykan potwierdził informację o pogarszającym się stanie zdrowia Papieża a także fakt zastąpienia go w wykonywanych przez niego obowiązkach przez innych dostojników kościelnych. 24 marca kardynał Alfonso Lopez Trujillo powiedział, iż Jan Paweł II „całkowicie oddaje się woli Bożej”. Koniec zdawał się już bliski. Jan Paweł II po raz ostatni pojawił się w oknie swego apartamentu 27 marca w niedzielę. Pobłogosławił zebrany tłum, podczas gdy przesłanie „Urbi et Orbi” odczytał kardynał Angelo Sodano. Próbował też przemówić do zebranych ludzi, nie był jednak w stanie wydobyć z siebie żadnego dźwięku.

23. ŚMIERĆ PAPIEŻA

24. Wydarzenia ostatnich dni życia Jana Pawła II nie są dokładnie znane. Wiadomo, iż 31 marca dostał on wysokiej gorączki spowodowanej infekcją przewodu moczowego. Nie powrócił jednak do szpitala, prawdopodobnie dlatego, iż pragnął umrzeć w Watykanie. Jeszcze tego samego dnia Watykan ogłosił, że Papież otrzymał już ostatnie namaszczenie (zwane Namaszczeniem Chorych). Jasnym stało się, że Jan Paweł II umiera. Wczesnym rankiem 1 kwietnia Watykan ogłosił, że Papież przebył atak serca, którą to nazwę szybko zmieniono na „zapaść kardiologiczną”. Już wówczas niektóre media podały wiadomość o jego śmierci – co zostało jednak zdementowane przez Watykan, który powiadomił, że Papież życzył sobie, by przeczytać mu rozmyślania odczytywane kilka dnie wcześniej podczas Drogi Krzyżowej.

25. Kiedy tylko pojawiła się wiadomość, że życie Ojca Świętego dobiega końca tysiące wiernych przybyło na plac św. Piotra, by modlić się o jego zdrowie, i by czuwać na zewnątrz papieskich apartamentów. Ostatnie jego słowa jakie kazał przekazać zgromadzonym, a w szczególności ludziom młodym brzmiały: „Przybyłem do Was tak, jak Wy teraz przybyliście do mnie. Za to Wam dziękuję”. Papież Jan Paweł II zmarł zaledwie kilka dni przed Wielkanocą, w swoich prywatnych apartamentach w Watykanie 2 kwietnia 2005 roku w wieku 84 lat. Ostateczną i główną przyczyną jego śmierci była niewydolność serca. Podczas tych ostatnich godzin jego życia pozostawali przy nim jego dwaj polscy sekretarze arcybiskup Stanisław Dziwisz i Mieczysław Mokrzycki a także kardynał Marian Jaworski, arcybiskup Stanisław Ryłko i jego ojciec Tadeusz Styczeń. Przy jego łożu czuwali także trzej lekarze i pielęgniarki jak i trzy zakonnice z zakonu Najświętszego Serca Jezusa.

26. Kiedy ogłoszono śmierć Jana Pawła II tysiące czuwających na placu św. Piotra ludzi zaczęło klaskać, co wedle włoskiego zwyczaju jest oznaką najwyższego szacunku. Z 263 jego poprzedników tylko dwóch papieży sprawowało swój urząd dłużej niż on – a jeśli włączyć w to św. Piotra – trzech. Na całym świecie zapanowała żałoba, nigdzie jednak nie większa niż w Polsce. Ogłoszono 6-dniowy okres żałoby, telewizje zaprzestały transmitowania programów rozrywkowych, zamiast których nadawano mszę świętą. Ludzie zebrali się w jego rodzinnym mieście – Wadowicach. Żałoba po jego śmierci odbiła się głośnym echem, w szczególnie bliskiej sercu Papieża, Ameryce Południowej. Również w Stanach Zjednoczonych w wielu budynkach, nie wyłączając Białego Domu, nakazano opuszczenie do czasu jego pogrzebu, flag do połowy masztów. Prezydent George Bush powiedział, że oto świat stracił „mistrza w walce o ludzką wolność”, który był „inspiracją dla milionów Amerykanów”. Na całym świecie opuszczono flagi i ogłoszono dni żałoby.

27. POGRZEB

28. Pogrzeb Ojca Świętego stał się wydarzeniem niezwykłym – przybyło na niego wiele ważnych postaci, zarówno świata kościelnego jak i politycznego. Miliony ludzi na całym świecie oglądało uroczystości pogrzebowe w telewizji, a około 2 miliony pielgrzymów przybyło do Rzymu, by wziąć udział w uroczystościach, w tym także wielu pielgrzymów z Polski. Około 300 tysięcy osób zebrało się na placu św. Piotra, podczas gdy pozostałe tysiące zalewały otaczające go ulice. ceremonię oglądać można też było na 27 olbrzymiej wielkości telebimach, specjalnie ustawionych właśnie na tę okazję. Tłum klaskał a wielu wołało „Święty, święty” – domagając się w ten sposób rychłej kanonizacji Jana Pawła II. Nad bezpieczeństwem żałobników czuwało około 15 tysięcy ochroniarzy. W Krakowie zgromadziło się ponad 800 tysięcy osób pragnących wysłuchać mszy pogrzebowej, wielu z nich czuwało przez całą noc paląc świece, by uczcić życie i śmierć ich kochanego przywódcy religijnego.

29. Papież Jan Paweł II pochowany został 8 kwietnia 2005 roku, w piątek w krypcie pod Bazyliką św. Piotra. Ciało jego złożone w prostej, cedrowej trumnie, której jedynymi ozdobami były krzyż i duża litera „M” oznaczająca Maryję. 12 mężczyzn, za którymi podążało 160 kardynałów przeniosło trumnę na plac św. Piotra a następnie ustawiono ją na czas mszy świętej na dywanie o orientalnej ornamentyce.

30. Homilię dotyczącą życia i śmierci Karola Wojtyły wygłosił w języku włoskim kardynał Ratzinger: „Dzisiaj chowamy jego ziemskie pozostałości, które są jednak zarazem ziarnem nieśmiertelności. Nasze serca są pełne smutku, a zarazem radosnej nadziei i wielkiego oddania… Możemy być bowiem pewni, że nasz ukochany Ojciec Święty stoi teraz w oknie domu Ojca, z którego patrzy na nas i nam błogosławi”. Homilia ta zapieczętowana w ołowianej tubie spoczęła w trumnie Jana Pawła II wraz ze wszystkimi medalami jakie wybito podczas jego pontyfikatu.

31. Ojciec Święty spoczywa teraz w towarzystwie 147 innych papieży. W uroczystościach pogrzebowych wziął udział prezydent Bush, co jest faktem niezwykłym o tyle, iż był on pierwszym rezydującym prezydentem obecnym podczas pogrzebu Papieżu. Przybyli także jego poprzednicy George Bush i Bill Clinton. W pogrzebie wzięło też udział 4 królów, 5 królowych, niezliczona liczba pomniejszej arystokracji, około 70 prezydentów i premierów oraz 14 ważnych przywódców religijnych. Podczas swego, rozpoczętego 16 października 1978 roku, pontyfikatu Papież Jan Paweł II odbył 104 pielgrzymki poza Włochami i 146 wewnątrz kraju. Jako biskup Rzymu odwiedził 317 z 333 istniejących tu parafii.

32. Prezentację wykonała Małgorzata Pis klasa II "d"