Wspomaganie dzieci z grupy ryzyka dysleksji.

1. Wspomaganie dzieci z grupy ryzyka dysleksji. Zasada walizki: „ILE WŁOŻYMY, TYLE WYJMIEMY”

2. To my „wkładamy” w nasze dziecko jak do walizki nowe wiadomości, doświadczenia, przeżycia. Od nas zależy, czy dziecko będzie ciekawe świata, aktywne, samodzielne i polubi uczenie się, a jest to jedyny sposób na postępy w rozwoju.

3. Badania dowiodły, że ok. 50% naszej zdolności uczenia się rozwija do czwartego roku życia, a 30% przed ukończenie ósmego roku życia (według innych danych 33% umiejętności szkolnych osiemnastolatka osiąganych jest do szóstego roku życia, kolejnych 42% - do trzynastego roku życia).

4. Idea „efektu Mozarta” odnosi się do wzrostu inteligencji na skutek słuchania muzyki klasycznej. Węgierski twórca systemu edukacji muzycznej Kodaly udowodnił, że u uczniów, którzy na lekcjach muzyko w szkole grali na instrumentach, zanotowano wzrost wyników w testach na inteligencję.

5. Niebagatelne znaczenie w edukacji i wychowaniu małego dziecka ma zabawa. W naturalny sposób i bez przymusu dziecko nabywa różnorodnych umiejętności.

6. Zabawa angażuje wszystkie zmysły, koncentruje uwagę dziecka, pozwala eksperymentować, przez co dostarcza doświadczeń, wiedzy o świecie i sobie samym, uaktywnia twórcze myślenie. Dodatkowo redukuje stres i i odpręża dziecko.

7. Zabawy nie tylko sprawiają dziecku przyjemność, ale także mogą je przygotować do właściwej nauki czytania i pisania.

8. DETEKTYW ( OD 3- 4LAT) Zabawa doskonali funkcje wzrokowe, przygotowuje do uczenia się matematyki przez klasyfikowanie, porównywanie, przeliczanie. Dziecko, najlepiej podczas spaceru jako obserwator poszukuje różnorodnych przykładów na zadany temat. Np.: „ Dzisiaj szukamy wszystkiego, co jest czerwone i nazywamy to”. Innym razem np. to, co występuje w parach, kształty, przeciwieństwa, litery, przedmioty zaczynające się na daną sylabę czy głoskę.

9. CZYTANIE INNYM ( od 7 lat) To dla dziecka duże wyzwanie i jest zachętą do samej czynności. Czytając komuś , dziecko dowiaduje się, że jest słuchane i potrzebne.

10. KOSMICI ( od 5 lat) Zabawa kształci funkcje słuchowo – językowe ( analizę i syntezę sylabową). Polega ona na tym, że jako „kosmici” mówimy do siebie „kosmicznym językiem”, na przykład sylabami, np.: „cześ! mam na i-mię Zo-ki, przy-by-łem z pla-ne-ty Ro-to- to. A ty kto jes-teś”

11. MOWA KACZEK ( OD 5 LAT) Zabawa kształci funkcje słuchowo – językowe ( analizę i syntezę sylabową, pamięć słuchową, zdolność operowania sylabami. W tej zabawie mówimy do siebie słowami, w których na początku każdej sylaby dołączamy dodatkową sylabę ”ka” np.: KadzieńkadokabrykaZokasiu. Dziecko, aby zrozumieć, musi podzielić każdy wyraz na sylaby, wydzielić sylabę „ka” i wyeliminować ją, następnie dodać sylaby w celu utworzenia zrozumiałego wyrazu.

12. JEDZIE POCIĄG NAŁADOWANY… ( OD 5 LAT) Zabawa uczy wrażliwości słuchowej i wydzielania pierwszej głoski w wyrazie. Dorosły mówi: „Jedzie pociąg naładowany towarami, których nazwa zaczyna się na głoskę „k”. Dziecko i dorosły , na zmianę, wymieniają odpowiednie wyrazy: koła. kołdry, kremy, korale…Wyrazów nie wolno powtarzać. Przegrywa ten, kto nie będzie mógł przypomnieć sobie żadnego nowego słowa.

13. RYSOWANKI – ZGADYWANKI (OD 4 LAT Zabawa doskonali wrażliwość czuciowo – ruchową, pamięć ruchową i wyobraźnię, orientację w przestrzeni i schemacie ciała. Siadamy za dzieckiem i na jego plecach rysujemy palcem prosty rysunek, piszemy litery bądź wyrazy. Dziecko odgaduje. Możemy również narysować lub napisać na kartce to, co zostało nakreślone na jego plecach.

14. PĘKAWKA ( OD 4 LAT) Zabawa doskonali sprawność palców dłoni i niweluje napięcie emocjonalne. Potrzebny jest kawałek folii z pęcherzykami powietrza. Naciskając jednocześnie dwoma palcami ( wskazującym i kciukiem) doskonalimy ich siłę.

15. ZAPAMIĘTAJ MÓJ RUCH I DODAJ SWÓJ (OD 4 LAT) Zabawa doskonali sprawność, koordynację ruchową, pamięć ruchową i sekwencyjną. Polega na pokazaniu sekwencji już pokazanych ruchów zakończonych dodaniem swego ruchu.

16. KLEKS ( OD 4 LAT) Zabawa doskonali wyobraźnię i sprawność grafomotoryczną oraz aparat oddechowy. Dziecko na kartce papieru robi kleksa i samo je rozdmuchuje. Następnie przygląda się kleksowi i dorysowuje do niego elementy, tak by powstał ciekawy przedmiot. • Literatura: M. Bogdanowicz, A. Adryjanek, M. Rożyńska „ Uczeń z dysleksją w domu”, Operon, Gdynia 2007